Και να λοιπόν που φτάσαμε αισίως τα δέκα χρόνια ζωής και κυκλοφορίας της εφημερίδας μας. Κάθε φορά που προσπαθώ να ξεκινήσω το κείμενο αυτό, την παθαίνω σαν τους συγγραφείς που στέρεψαν από έμπνευση. Αλλά είναι σίγουροι πώς αν βρουν την αρχή, θα βγει το κομμάτι νερό...Είναι βλέπεις και πολλά χρόνια. Πολλά που είδαμε και καταγράψαμε σε αυτά τα 2.500 περίπου φύλλα της "Κυκλαδικής". Πέρασαν οι μέρες, οι εκδόσεις από εκείνη την γλυκεία (θυμάμαι) βραδιά της 9ης Μαΐου του 2001 όπου και τελείωσε το τύπωμα του πρώτου φύλλου της "Κ".
Θυμάμαι ότι έκανα τρεις ολόκληρες μέρες για να γεμίσω την εφημερίδα με ειδήσεις. Και όταν τελείωσε, με τρόμο ανακάλυψα ότι αύριο (10/5/2001) θα πρέπει μέσα σε λίγες ώρες να βγάλω την επόμενη έκδοση.
Όλα αυτά ακόμη και για μένα, φαντάζουν μακρινά αλλά τόσο ζωντανά. Λες και διαδραματίσθηκαν χθες. Η αλήθεια είναι πως όταν έψαχνα τα πρωτοσέλιδα για να "κασάρω" το σαλόνι της εφημερίδας, η ματιά μου έπεσε σε δεκάδες εκδόσεις οι οποίες κρύβουν μία μικρή ή μία μεγάλη ιστορία. Χωρίς απαραίτητα να έχει σχέση με την επικαιρότητα. Είναι ιστορίες των ανθρώπων που είναι πιο δυνατές αλλά ποτέ δεν θα δημοσιευθούν. Οι βλάβες της μηχανής, του φωτομεταφορείου, του κομπιούτερ, οι ασθένειες, οι πυρετοί, οι χαρές, η προσμονή κάποιου αγαπημένου, τα ατυχήματα, τα χαρούμενα και τα λυπητερά γεγονότα που ακούσαμε...Και φυσικά οι δυσκολίες. Αν δεν μου μάθαιναν στο σχολείο ότι το ποίημα "Ιθάκη" ο Καβάφης το έγραψε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και αφορούσε τον Οδυσσέα, θα έβαζα στοίχημα ότι το έγραψε για εμένα. Για όλους εμάς που πασχίζουμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε ζωντανή την ενημέρωση σε αυτόν τον τόπο με τόσες ιδιαιτερότητες.
Που δουλέψαμε μέρες και νύχτες για να εξασφαλίσουμε όχι μόνο να μείνει ανοιχτή μία δίοδος ενημέρωσης αλλά και ένα επιχειρηματικό κύτταρο. Και αυτό έγινε με κόστος ανυπολόγιστο. Και δεν μιλάω μόνο για χρηματικό.
Γι αυτό θα πρέπει να πω πολλά "ευχαριστώ".
Πρώτα απ όλους στον εαυτό μου, που τα πήγαμε καλά μεταξύ μας και έτσι δεν μπήκαν ποτέ δεύτερες σκέψεις, δεν έγιναν συμβιβασμοί και τα πάντα έγιναν με καθαρή την συνείδηση...
Στη συνέχεια στην σύζυγό μου, την σύντροφό μου Κατερίνα που μου στάθηκε βράχος ακλόνητος σε κάθε μου επιλογή και σε κάθε δυσκολία.
Στους συνεργάτες μου, τους δημοσιογράφους, από τον Λούη, τον Βασίλη, τον Γιώργο, φυσικά τον Γιάννη, το Νικόδημο, τους υπαλλήλους, τα κορίτσια της διανομής και του Λογιστηρίου. Τον Ρωσσέτο που για χρόνια τυπώνει και φυσάει. Με τα χρόνια έμαθε ότι η πετυχημένη έκδοση είναι αυτή που βγαίνει από την εξαγωγή της γριούλας μας της Parva. Τους συνεργάτες που μας βοήθησαν να κάνουμε το ταξίδι, εκείνους που μας εμπιστεύθηκαν κείμενα και φωτογραφίες, εκείνους που βοήθησαν στο διαφημιστικό τμήμα. Όταν οι σχέσεις ήταν αρμονικές, η ομάδα φυσούσε και ξεπερνούσε κάθε δυσκολία.
Αλλά και σε κείνους που θέλησαν να "βουλιάξουν" την προσπάθεια μας αυτή με τις πράξεις τους και την συμπεριφορά τους το μόνο που πρέπει να τους πω ότι αφού δεν μας σκότωσαν, μας έκαναν πιο δυνατούς...
Τους ανθρώπους της πολιτικής, των φορέων, τους "πρωταγωνιστές" της επικαιρότητας" που αν και η σχέση μας μαζί τους ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολη, εν τούτοις, οι συντριπτική τους πλειοψηφία εκτιμά και την προσπάθειά μας και γνωρίζει πώς η όποια κριτική μας είναι ανιδιοτελής και το μόνο συμφέρον από το οποίο εκπορεύεται είναι το κοινό.
Τους επιχειρηματίες που μας εμπιστεύθηκαν να διαφημίσουμε μέσω της εφημερίδας μας, τις επιχειρήσεις τους. Ήταν η απαραίτητη ένεση για να συνεχίσει να υπάρχει η εφημερίδα μας που μαζί με τις δημοσιεύσεις, αφού ανελλιπώς τα τελευταία οκτώ χρόνια βρισκόμαστε στην σχετική Απόφαση για τις κρατικές δημοσιεύσεις, είναι τα αποκλειστικά μας έσοδα που πληρώνουν τους υπαλλήλους, το χαρτί, το μελάνι, το ταχυδρομείο, τα μικροέξοδα και τέλος, την δική μας αμοιβή.
Επίσης, δράττομαι της ευκαιρίας, να ζητήσω συγνώμη που πολλοί επιχειρηματίες υπέστησαν πριν λίγο καιρό μία άβολη ταλαιπωρία, εξαιτίας μιας δικαστικής διαμάχης, και είχε σχέση με την εφημερίδα μας. Δεν ήταν δική μας υπαιτιότητα, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω για άλλη μία φορά συγνώμη.
Φυσικά σε όλους εκείνους, και ήταν πολλοί, που βοήθησαν και βοηθούν στο να φτάσει η εφημερίδα στα χέρια σας. Τους βοηθούς που κάθε βράδυ διπλώνουν εδώ και 2.500 βράδια. Δεν είναι και λίγα.
Τους ανθρώπους του ταχυδρομείου Νάξου, και των ΕΛΤΑ γενικότερα, αν και η σχέση μας ήταν πάντα ...θυελλώδης. Φυσικά τους ιδιοκτήτες και τους υπαλλήλους των καταστημάτων που πουλάνε εφημερίδες, περίπτερα και καταστήματα. Θα πρέπει και εκείνοι να γιορτάζουν γιατί σε εκείνων τους πάγκους έφτασε η πρώτη μας έκδοση πριν δέκα χρόνια και ανελλιπώς βρισκόταν η "Κ" στον πάγκο τους.
Τέλος να ευχαριστήσω εσένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο. Σίγουρα έχεις αγοράσει την εφημερίδα, ή είσαι συνδρομητής, ή ακόμη - ακόμη και ...λαθραναγνώστης. Εσύ είσαι η μεγάλη δύναμη μας. Ο αναγνώστης. Μία εφημερίδα η οποία δεν εξαρτάται από κανένα συμφέρον, πολιτικό ή επιχειρηματικό δικαιούται να έχει την τιμή να λέει ότι έχει αναγνώστες.
Σήμερα, στο ξεκίνημα της δεύτερης δεκαετίας μας, δεν γνωρίζουμε αν θα τα καταφέρουμε να φτάσουμε και σε αυτό το λιμάνι. Η κρίση στον τύπο χτυπάει τις εφημερίδες αλύπητα, ιδιαίτερα τις επαρχιακές. Η θάλασσα σε αυτό το ταξίδι θα είναι σίγουρα φουρτουνιασμένη. Όμως από αυτό το σημείο του Αιγαίου έφυγαν πολλά καράβια και επέστρεψαν επίσης πολλά. Να ευχηθούμε όλοι μας και το καράβι της "Κ" θα πιάσει απάνεμο λιμάνι. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, και το υποσχόμαστε αυτό, είναι να κρατάμε το τιμόνι γερά, εσείς και εμείς...
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Π. ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου