Όταν μιλάνε οι άριστοι

Η τριανδρία των κορυφαίων στο ΓΕΛ Νάξου με βάση το βαθμό πρόσβασης για τη φετινή χρονιά καταθέτει την άποψή της για όσα έχουν σχέση με την Παιδεία και τις Πανελλαδικές εξετάσεις – Αντ. Κουλαμπάς: «επέλεξα να σπουδάζω ιατρική με γνώμονα το καλό του συνανθρώπου μου» – Γ. Κόντες: «δυστυχώς το σύστημα είναι κακό και ειδικά στην Γ΄ Λυκείου ασχολείσαι μόνο με τις Πανελλαδικές» – Γ. Χατζηπέτρος: «δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, απλώς όραμα και μέθοδο για να πετύχεις»


Πριν από χιλιάδες χρόνια, ο Έλληνας φιλόσοφος είχε πει ανάμεσα στα άλλα «Ένας άνθρωπος για μένα αξίζει όσο μύριοι, όταν είναι άριστος»…. Οπότε, μία καλή ευκαιρία μας δίνεται μέσα από τις Πανελλαδικές Εξετάσεις να συζητήσουμε και κυρίως να ακούσουμε την άποψη των … άριστων. Των παιδιών αυτών που ιδρώνουν, αγωνίζονται για να κερδίσουν μία θέση ανάμεσα στους κορυφαίους και στη συνέχεια να λειτουργούσαν ως οδηγοί μίας γενιάς που θα αναλάβει στο άμεσο μέλλον το δύσκολο έργο της ανασύστασης μίας χώρας την οποία εμείς τους παραδίδουμε σε όχι και σε τέλεια κατάσταση… Ο λόγος λοιπόν στην τριανδρία που αρίστευσε όσον αφορά τις Πανελλαδικές Εξετάσεις στο Γενικό Λύκειο Νάξου. Ενός σχολείου που έχει συνηθίσει σε μεγάλες επιτυχίες το νησί και φέτος έχει μία σχεδόν ντουζίνα παιδιών και στις τρεις κατευθύνσεις (Θεωρητική, Θετική και Τεχνολογική) οι οποίοι έχουν βα^ο των πρώτων ανάμεσα στους αριστούχους με βάση τον βαθμό πρόσβασης και καλύτερο στην Θετική κατεύθυνση), Γιάννη Χατζηπέτρο (καλύτερο όλων στην Θεωρητική) και τον Γιώργο Κόντε (καλύτερη στην Τεχνολογική), οι οποίοι έδωσαν τροφή και για συζήτηση με βάση την τοποθέτησή τους όχι μόνο για το σύστημα της παιδείας που ισχύει σήμερα αλλά και για το …μυστικό της επιτυχίας, τη βοήθεια που προσφέρουν οικογένεια, καθηγητές, φροντιστές και τέλος αναφέρονται στο μέλλον τους και την επιλογή της σχολής που θα δηλώσουν ως πρώτη προτίμηση στο μηχανογραφικό δελτίο…
θμό πρόσβασης άνω του 18. Του άριστα δηλαδή. Και το πιο εντυπωσιακό; Μετά από χρόνια δεν έχουμε στην τριάδα και δη στην Θεωρητική κατεύθυνση εκπρόσωπο του ασθενούς φύλου. Κάτι που όπως τόνισε ο Γιάννης Χατζηπέτρος «ε είναι παράδοξο. Προφανώς, δεν … έτυχε».  Δεν ξέρουμε εάν έτυχε ή πέτυχε. Η ουσία είναι ότι βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε σε μία αίθουσα του ΓΕΛ Νάξου χθες το πρωί με τους Αντώνη Κουλαμπά (1

Πρόκληση
Εν αρχή, ο Αντώνης Κουλαμπάς, ο οποίος «έρχεται» από το Γλινάδο (μένει μόνιμα βέβαια με τους γονείς του στη Χώρα), είναι φίλα προσκείμενος του Παναθηναϊκού λέγοντας «ε, ήταν ένα από τα ευχάριστα διαλλείματα της χρονιάς, γιατί ως ομάδα πήγε καλά», παρά το γεγονός ότι άμεση σχέση με τον αθλητισμό δεν έχει… Ξεκαθαρίζει ότι «δεν είχα ποτέ στόχο να τελειώσω το σχολείο πρώτος, άλλωστε λόγω Αρχαίων έχω χάσει μία – δύο φορές τη σημαία. Απλά ήμουν πάντα ένας καλός μαθητής», πρόλαβε να διαβάσει στη διάρκεια της χρονιάς Καζαντζάκη «τον Ζορμπά, γιατί το « Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» ήταν λίγο μεγάλο», έκλεισε για λίγο τον υπολογιστή «μπορούμε τελικά να ζήσουμε και χωρίς τα social media, αλλά ενημερωνόμουν για τα αθλητικά δρώμενα» και ετοιμάζεται να φορέσει τη στολή του γιατρού. Όπως λέει «αρχικά ήθελα να γίνω αρχαιολόγος, αλλά είχα ένα πρόβλημα με τα αρχαία. Δεν τα πηγαίναμε και τόσο καλά και μοιραία …χωρίσαμε. Όμως, στη συνέχεια κατάλαβα ότι σημαντικό ρόλο έχει η προσφορά προς τον συνάνθρωπό μας και έτσι αποφάσισα να γίνω γιατρός. Και εδώ είμαστε». Αναφερόμενος στο βαθμό δυσκολίας των εξετάσεων τόνισε ότι « ωραία ήταν τα θέματα, μου άρεσαν. Υπήρχαν όμως και ασάφειες κυρίως σε Βιολογία, Χημεία. Ήθελα να  είναι πιο δύσκολα. Τα λάθη που έκανα ήταν βασικά λόγω απροσεξίας. Υπήρχαν συμμαθητές μας που επηρεάστηκαν και δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν ούτε τα θέματα, ούτε το άγχος των εξετάσεων. Εγώ δεν είχα…». Τον ρωτάμε εάν υπάρχει «συνταγή επιτυχίας» και γελώντας σημειώνει «Διάβασμα – ύπνος – ξεκούραση – βοήθεια από τους καθηγητές και όλα λειτουργούν στην εντέλεια». Οπότε? «Ποιες θυσίες έκανες στη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε»; «Σίγουρα πάντως όχι την Πενθήμερη. Ήταν απολαυστική εμπειρία. Όταν δεν μπορούσα να διαβάσω, απλά δεν διάβαζα. Οι έξοδοι κυρίως τα Σάββατο γίνονταν κανονικά με τους φίλους μου. Το διάβασμα για μένα είναι μία πρόκληση. Από μικρός άλλωστε μου άρεσε. Πήρα τις σωστές βάσεις χάρη στην οικογένειά μου και δεν πιέστηκα ιδιαίτερα τώρα στο τέλος». Και …φροντιστήριο; «Όταν κάποιος ξέρει να διαβάζει, δεν το χρειάζεται. Ξεκίνησα σταδιακά και πάνω στα βασικά μαθήματα έκανα το φροντιστήριο που χρειάζονταν τόσο ώστε να πετύχω στο στόχο μου». Και το σχολείο; «Δυστυχώς με τον τρόπο που γίνονται οι εξετάσεις χάνεται η γενική παιδεία. Τα μαθήματα της Γ’ Λυκείου τα …γνώρισα μόνο στις εξετάσεις. Δεν πρόλαβα καν να τα φυλλομετρήσω. Στα Αρχαία είχαμε το θαυμάσιο έργο του Θουκυδίδη «Περικλέους Επιτάφιος» αλλά ούτε καν το άνοιξα. Διάβασα τόσο, ώστε να περάσω τις εξετάσεις στο τέλος. Και αυτό είναι λάθος. Δεν μπορείς να έχεις ένα σύστημα γύρω από τις Πανελλαδικές»… Η οικογένεια; Χαμογελάει, ανοίγει η καρδιά του και απαντάει; «Τι να πω; Κομμάτια έγιναν ώστε να μπορέσω να φτάσω έως εδώ. Χωρίς να με πιέσουν ή να απαιτήσουν κάτι ήταν πάντα στο πλευρό μου». Και βέβαια έχουμε το μέλλον; «αυτό είναι σίγουρα στην Ελλάδα. Δεν σκέφτομαι το εξωτερικό ως επιλογή. Πρώτα να μάθω καλά την επιστήμη της ιατρικής και μετά έχει ο θεός. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει δουλειά για όλους. Και θεωρώ ότι η ανεργία είναι πλασματική. Δεν γίνεται οι μετανάστες και δη οι παράνομοι να δουλεύουν σε ότι έχει σχέση με χειρονακτική εργασία και εμείς να μην βρίσκουμε δουλειά. Οπότε γιατί όχι κι εγώ; Εάν χρειαστεί για να ζήσω είτε θα δουλέψω στα χωράφια του πατέρα μου είτε με το θείο μου που είναι ψυκτικός»…

Μήνυμα
Στη συνέχεια το λόγο παίρνει ο φίλος του Γιάννης Χατζηπέτρος με τον οποίο δημιούργησαν μία ισχυρή φιλία μέσα από τα χρόνια της συνύπαρξής τους στο Λύκειο και μάλιστα όπως αναφέρει ο Κουλαμπάς «ε, ήμασταν και συγκάτοικοι. Στην πενθήμερη εκδρομή, στη Κρήτη». Και έδεσαν. Σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Ο Χατζηπέτρος ετοιμάζεται για τις διακοπές του, στην Απείρανθο, τη Μουτσούνα με τους φίλους για μπάνια και χαλάρωση. Άλλωστε τα δύσκολα πέρασαν. Το γεγονός ότι ήταν ο καλύτερος ανάμεσα στα παιδιά της Θεωρητικής κατεύθυνσης ελάχιστα τον απασχόλησε «δεν είχα σκεφτεί ότι θα ήμουν ανάμεσα στους κορυφαίους. Ούτε και τώρα το πιστεύω ότι είμαι σ’ αυτό το σημείο». Μιλάει για το βαθμό δυσκολίας των εξετάσεων και τονίζει «θα έλεγα ότι ήταν εύκολα. Η πιο σωστά, είχαμε τον βαθμό δυσκολίας που έπρεπε ώστε να ξεχωρίσουν οι καλοί από τους μέτριους μαθητές. Και αυτό φάνηκε από το αποτέλεσμα. Οι καλοί μαθητές ανταμείφτηκαν». Υπάρχει βέβαια και το θέμα της Έκθεσης που για πολλούς θεωρήθηκε ως παγίδα, αλλά για τον ίδιο αποδείχτηκε παιχνιδάκι καθώς με 18 έγραψε τον υψηλότερο βαθμό στην Νάξο «Ναι ήταν ένα θέμα που εύκολα σε έβγαζε εκτός θέματος. Όμως, είχαμε κάνει ανάλογα θέματα στο φροντιστήριο και έτσι γνώριζα πως πρέπει να κινηθώ. Και βέβαια βοήθησε το γεγονός ότι έχω μία ευρύτερη παιδεία και σε θέματα κοινωνιολογίας οπότε μπόρεσε να ανταποκριθώ όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά». Στην ερώτηση εάν υπάρχει «μαγική συνταγή» απαντάει άμεσα «όχι. Μόνο μέθοδος, προγραμματισμός και στήριξη από την οικογένεια όπου και όποτε χρειάζεται. Οι υπερβολές ποτέ δεν λειτούργησαν θετικά». Οπότε έκανε θυσίες στην διάρκεια της χρονιάς; «Δεν ζήλεψα ποτέ τίποτα απ΄’ όσα έκαναν τα υπόλοιπα παιδιά. Είχα ως στόχο να φτάσω και να πετύχω στη σχολή που ήθελα. Και το πέτυχα με προγραμματισμό σε όλες μου τις κινήσεις. Εντάξει, οι διακοπές Χριστούγεννα και Πάσχα ήταν περιορισμένες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αλλά έως εκεί». Πρόλαβε πάντως να διαβάσει στη διάρκεια της χρονιάς και λογοτεχνία «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» του Ιρβιν Γιάλομ, άνοιξε και έκλεισε αρκετές φορές τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook αλλά δεν παρασύρθηκε και έμεινε προσηλωμένος στο στόχο του ενώ η επιλογή της σχολής που θα φοιτήσει από τη νέα χρονιά (βλ ψυχολογία) έγινε μόλις πριν από δύο χρόνια «από μικρός ήθελα να ακολουθήσει τις φιλολογικές επιστήμες. Έλεγαν ότι μου ταίριαζαν γιατί είχε κλίση στην Έκθεση. Έπαιξε ρόλο και η οικογένειά μου (σ.σ. ο πατέρας του Ματθαίος είναι καθηγητής Θεολογίας και διευθυντής στο Γυμνάσιο Βίβλου) αλλά από πέρυσι μπήκε στο μυαλό μου η ψυχολογία ως σχολή προτίμησης. Και όπως φαίνεται είναι η ιδανική για εμένα». Πως βλέπει όμως το μέλλον του; «Δυσοίωνο όσον αφορά την επαγγελματική αποκατάσταση. Αλλά αυτό που πρέπει να τονίσω είναι ότι εάν υπάρχει υψηλό όραμα και στόχος όλα μπορούν να συμβούν». Μάλιστα δεν κρύβει ότι υπάρχει και η λύση του εξωτερικού με δεδομένο ότι λόγω της μητέρας του έχει και την Καναδική υπηκοότητα «Ναι μπορώ να πάω στον Καναδά λόγω της μητέρας μου και να κάνω το μεταπτυχιακό μου εκεί. Αλλά όχι δεν το σκέφτομαι ως το επόμενο βήμα»… Όσο για το σύστημα των Πανελλαδικών και το ρόλο των φροντιστηρίων; Ο Χατζηπέτρος θέλει να στείλει το δικό του μήνυμα προς όλους «αυτό που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι πέτυχα το στόχο μου χωρίς ιδιαίτερα και υπερβολές. Και δεν χρειάζονται τα παιδιά, κυρίως από πιο φτωχές οικογένειές να πιστεύουν ότι χρειάζονται πολλά χρήματα και εντατικά φροντιστήρια για να πετύχεις. Είναι ένα λανθασμένο μήνυμα που έχει περάσει κυρίως στις πιο φτωχές οικογένειες. Χρειάζεται απλά προγραμματισμός, μέθοδος και όχι χιλιάδες ευρώ σε ιδιαίτερα. Σε προσωπικό επίπεδο, έκανα φροντιστήριο όταν έπρεπε, στα βασικά μαθήματα και στην έκθεση από πέρυσι. Αλλά, χωρίς προσωπικό διάβασμα δεν θα κατάφερνα τίποτα. Είναι άχρηστο το φροντιστήριο χωρίς διάβασμα. Είναι υπερβολή να ακούς ότι παιδιά ακόμη και δημοτικού πηγαίνουν. Εάν οι γονείς δεν επιτηρούν σωστά τα παιδιά τους, δεν μπορεί αυτό το ρόλο να τον έχει το φροντιστήριο». Όσο για την οικογένειά του; «Ότι ήθελα το είχα, Μου παρείχαν τα πάντα και με βοήθησαν σε κάθε μου βήμα»

Λάθος το σύστημα
Και ο Γιώργος Κόντες, ο αθλητής της παρέας καθώς αγωνίζεται ως βασικός στην ομάδα μπάσκετ του Πανναξιακού όσον αφορά τους έφηβους, ενώ έχει ως στόχο να συνδυάσει τις σπουδές του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με το μπάσκετ. Κάτι που δεν είναι δύσκολο άλλωστε. Μόλις γύρισε από τη Σέριφο, όπου ξεκουράστηκε για μερικές ημέρες με τους φίλους του και δεν αποκλείεται να πιάσει δουλειά άμεσα, ώστε να καλύψει ένα μικρό μέρος από τις ανάγκες του στη διάρκεια της φοιτητικής του ζωής ειδικά το πρώτο χρόνο. Γιος καθηγητή και αυτός, γνωρίζει τι σημαίνει «διάβασμα από μικρός και με σωστές βάσεις» ώστε όταν έρθει η στιγμή της …κρίσης να είναι έτοιμος. Πως του φάνηκαν τα θέματα; «γενικά μου άρεσαν και είχαν έναν καλό βαθμό δυσκολίας και χρειάζονταν εμπειρία για να ανταποκριθείς στα ερωτήματα και ζητήματα που έθεταν. Συν τοις άλλοις, σε μαθήματα όπως η Φυσική κατεύθυνσης χρειάστηκε επιπλέον χρόνος για την λύση ασκήσεων και αρκετοί ήταν αυτοί που βγήκαν εκτός χρόνου». Του ζητάμε να μας πει εάν υπάρχει «μυστικό επιτυχίας». Γελάει και απαντάει ήρεμα «είναι ένα θέμα τόσο απλό που το έχουμε αναγάγει σε επιστήμη. Δεν χρειάζεται άγχος. Είδα παιδιά να καταλήγουν στο νοσοκομείο από τη πίεση. Όλα μπορούν να γίνουν εάν μπουν προτεραιότητες στα «θέλω» μας». Η μεγαλύτερη θυσία; «το γεγονός ότι έχασα αρκετές προπονήσεις στο μπάσκετ, αλλά όχι αγώνες. Δεν έλειψα από κανέναν της ομάδας μου. Και στην πενθήμερη εκδρομή πήγα κανονικά. Δεν τέθηκε ποτέ άλλωστε θέμα για κάτι τέτοιο. Μόνο με τον υπολογιστή είχαμε ένα θέμα. Τον έκλεισα, γιατί τρώει τελικά χρόνο». Και το διάβασμα; «Από τη Β’ Λυκείου πήγα στο φροντιστήριο αλλά ποτέ δεν βγήκα εκτός προγράμματος. Απλώς συνεχώς ανέβαζα τους ρυθμούς μου. Δύο ώρες περίπου καθημερινά ενώ υπήρξε και περίοδος που δεν ήθελα να διαβάσω και δεν το έκανα». Οπότε το έριξε στη Λογοτεχνία και δη στην Ελληνική, κάτι που του έδωσε το δικαίωμα να χαλαρώσει και να ξεφύγει αρκετά από την όποια πίεση. Αναφέρεται στην κατάληψη που αποτελεί πλέον θεσμό στη Νάξο λέγοντας «βοηθάει τους μαθητές ώστε να έχουν χρόνο για να διαβάσουν τα μαθήματα στο φροντιστήριο. Δυστυχώς τα μαθήματα της Γενικής Παιδείας δεν τα παρακολούθησα σχεδόν καθόλου. Και αυτό είναι το μεγάλο λάθος του συστήματος. Έναν ολόκληρο χρόνο ασχολείσαι μόνο με τις Πανελλαδικές. Τίποτα άλλο. Δεν προσφέρει τίποτα όπως είναι σήμερα το σχολείο και δεν είναι σωστό για κανέναν». Επαγγελματική επιλογή; «Μέχρι πέρυσι ήθελα να σπουδάσω αρχιτεκτονική. Μάλιστα έκανα και μαθήματα για σχέδιο. Όμως, σταμάτησα. Σκέφτηκα για λίγο τη λύση του Πολιτικού Μηχανικού. Σε μία συζήτηση που είχα με έναν συγγενή μου κατέληξα ότι το καλύτερο θα ήταν η σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων. Καθότι σου παρέχει πολλές δυνατότητες και μπορείς να δουλέψεις σχεδόν αμέσως. Ακόμη και στη Νάξο εάν χρειαστεί μέσα από συνεργασία με τον οικείο Δήμο» Κάτι που σημαίνει ότι έχει στο μυαλό του την επιστροφή στο νησί του και μάλιστα δεν σκέφτεται καν την επιλογή του εξωτερικού. Τέλος, για τη βοήθεια από την οικογένειά του; «ότι περνούσαν από το χέρια του το έκαναν και τους ευχαριστώ πολύ. Με καθοδήγησαν σωστά, ο καθένας με τον τρόπο του, μου έδωσαν τις βάσεις για να μπορέσω να προχωρήσω και είχα την ελευθερία της επιλογής. Και είμαι απόλυτα ευχαριστημένος»…
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΛΙΑΝΟΣ