Χρόνια τώρα παρακολουθούμε τις εξελίξεις και σε αυτό το νησί των Μικρών Κυκλάδων που αποτελεί ήδη και νησί του νέου «καλλικράτειου» δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων.
Πρόεδρός της ο Δημήτρης Πράσινος. Ένας βέρος Ντενουσιώτης που μοχθεί νυχθημερόν για το καλό του νησιού του. Καλός αυτοδιοικητικός ο κ. Πράσινος, ο οποίος συχνά – πυκνά επισκέπτεται το Δημαρχείο Νάξου, προβάλλοντας με ευθύτητα και ντομπροσύνη τα αιτήματά του που είναι και αιτήματα των κατοίκων του νησιού του.
Χθες, ο κ. Πράσινος επισκέφθηκε το Δημαρχείο και ακούστηκε στους διαδρόμους να διαμαρτύρεται μεγαλοφώνως. Εξέφραζε έτσι την αγανάκτησή του για το γεγονός ότι πήγε σε τράπεζα του νησιού μας, σύμφωνα με πληροφορίες της στήλης, για να πάρε από λογαριασμό, προφανώς, της δημοτικής κοινότητας Δονούσας, χρήματα που κατά τους τελευταίους μήνες για την κάλυψη αναγκών της κοινότητάς του (σ.σ.: για την καθαριότητα κ.λπ.) είχε βάλει από την τσέπη του.
Ήρθε στο νησί μας ο κ. Πράσινος για να δει και να συνομιλήσει με τον δήμαρχο κ. Μαργαρίτη για το φλέγον ζήτημα που απασχολεί τρία από τα τέσσερα νησιά των Μικρών Κυκλάδων (βλ. κεντρικό θέμα) και με την ευκαιρία πήγε στην τράπεζα, προφανώς, όπως του είχαν προτείνει από τον οικείο δήμο. Όμως, λεφτά δεν … είδε!..
Από την τσέπη του, σύμφωνα με πληροφορίες καλά διασταυρωμένες, ο πρόεδρος της Δονούσας έχει ξοδέψει περί[που 8.000 «ευρώ». Και πήγε στην τράπεζα για να «σηκώσει» μόλις 1.200 «ευρώ» - μέρος δηλαδή της δαπάνης που είχε για λογαριασμό της δημοτικής κοινότητας που υπηρετεί καταβάλει… Λεφτά όμως δεν πήρε. Δεν του τα έδωσαν. Λόγοι, αναφέρουν οι ίδιες πληροφορίες, διαδικαστικοί, πιθανολογείται, «υποχρέωσαν» τους υπαλλήλους της τράπεζας να του πουν «δεν γίνεται να πάρετε τα 1.200 ‘’ευρώ’’». Γι’ αυτό ήταν … «σκασμένος» ο Δημήτρης Πράσινος. Γι’ αυτό δήλωνε αγανακτισμένος και … «ούρλιαζε» στους διαδρόμους του δημοτικού καταστήματος Νάξου και Μικρών Κυκλάδων μέσα … και δεν μπορούσε να ηρεμήσει…
Με την ευκαιρία να κάνουμε και μια σύντομη αναφορά στην γραφικότατη Δονούσα…
Στις αρχές του 1900, το νησί είχε γύρω στους 3.000 ανθρώπους. Στα χαμηλά πέτρινα σπίτια φώλιαζαν πολυμελείς οικογένειες. Ο Κάμπος (ο σημερινός Σταυρός) ήταν από τότε η πρωτεύουσα του νησιού. Η Μεσσαριά (παλιότερα Χαραυγή), το Μερσήνι και η Καλοταρίτισσα (ή Καλοτερούσα) ήταν, όπως και σήμερα, τα υπόλοιπα χωριά της Δονούσας.
Τα μεταλλεία που λειτούργησαν στον Κέδρο (Κέντρο τον λένε οι ντόπιοι) μέχρι και το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘30, εκτός από σίδερο, αλουμίνιο, χαλκό και άτσαχα, έδωσαν δουλειά και σε πολλές οικογένειες.
Τα κρεμμύδια και τα καπνά ήταν οι καλλιέργειες που βοήθησαν σημαντικά τους κατοίκους μέχρι και την δεκαετία του '50.
Η δεκαετία του '60 ήρθε με φτώχεια, εγκατάλειψη, μετανάστευση. Τα χέρια λιγόστεψαν και τα χωράφια σιγά σιγά ρήμαξαν. Ακολούθησαν 20 ακόμα δύσκολα χρόνια.
Λίγο πριν τον ηλεκτρισμό, γύρω στα 1980, ήρθαν και οι πρώτοι τουρίστες στο νησί. Μετά έγινε και το λιμάνι και η ζωή άλλαξε στη Δονούσα...
Η Δονούσα τον χειμώνα κοιμάται νωρίς και ξυπνάει νωρίς - όπως ο ήλιος. Μα το καλοκαίρι δεν κοιμάται σχεδόν ποτέ. Μια τα καράβια που φτάνουν τα μεσάνυχτα, μια τα γλέντια που σε κάνουν να ξεχνάς τον χρόνο, μια το φεγγαράκι που βάφει την θάλασσα ασημένια, μια η υποσχετική ανατολή…
«Πάντα υπάρχει ένας λόγος για να μετράς αλλιώς τα εικοσιτετράωρα στη Δονούσα!» σχολίασε φίλος της στήλης…
γ.βλαχ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου