Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ, ΑΥΤΟ ΛΕΝΕ!

Γιάννης Κουφόπουλος: «Μία δραχμή έπαιρνα όταν ήμουν κοπέλι, για να τους πηγαίνω νερό…»
Δημήτρης Δρυς: «Και με αεροπλάνο θα ‘ρθω, αν χρειαστεί, για τις εκλογές (…) Παλιά, είχαμε μάθει να ζούμε και με τα λίγα»
Αργύρης Βαλέρης: «Αν τα παιδιά μου μου έλεγαν να πάνε έξω, θα τους έλεγα να κάνουν αυτό που θέλουν»
Έντι Λαράσι: «Όποιος δεν είναι τεμπέλης, μπορεί να ζήσει!»
Τάκης Κουφόπουλος: «Δεν την μπορώ την ρουφιανιά»
Γιώργος Σοφικίτης: «Ο τόπος μας έχει να πάει καλά, εδώ και 30 χρόνια. Βλέπεις να γίνεται τίποτε; Εγώ, και 33 χρονών να ‘μουνα, θα ‘φευγα από την Ελλάδα»
Αλέξης Αποστολόπουλος: «Αν ένα από τα παιδιά μου μου έλεγε πως θέλει να πάει στο Λιμενικό, θα του έλεγα, ‘κι εγώ μαζί σου’! Είμαι ερωτευμένος με την δουλειά μου!»




Η Νάξος μίλησε και χθες στην «Κ». Η Φωνή του Δημότη και χθες έφτασε στ’ αφτιά της «Κ». Ακούσαμε πολλούς συμπολίτες - συνδημότες - συντοπίτες μας. Νέους και παλιούς. Ανθρώπους της βιοπάλης, ανθρώπους που δραστηριοποιούνται τούτη την εποχή στην «αγορά εργασίας». Επτά στο σύνολό τους. Ο καθένας τους είχε να πει «τα δικά του»… Οι παλαιότεροι θυμήθηκαν τα χρόνια της νιότης τους, ενώ οι νεότεροι δεν θα λέγαμε ότι εξέφρασαν την… απελπισία τους. Οι απόψεις όλων, σε κάθε περίπτωση, ενδιαφέρουσες… Μας είπαν ό,τι πιστεύουν. Και μας το είπαν, χωρίς φόβο και πάθος. Ευθέως και… λαϊκά:




Γιάννης Κουφόπουλος: «Το κουλούρι το βουτούσα μέσα στο γάλα και χόρταινα!»
Εγώ, βλέπω ότι ενώ μέχρι να γίνει ό,τι έγινε εδώ και μερικά χρόνια είχαμε μεγάλη πρόοδο… το 52 που έβγαλα εγώ το λύκειο, κουβαλούσα ακόμη νερό στα σπίτια από τον Άγιο Χρυσόστομο, γιατί δεν υπήρχε νερό από την Φουντάνα (Φοντάνα) ... επειδή ήταν αλμυρό πολύ το νερό και ήταν ένα αντρόγυνο, εδώ, εκεί στου Βαλέττα τον φούρνο από πάνω... και δεν μπορούσαν για λόγους υγείας να πιουν νερό από την Φουντάνα και μου έδωναν μία δραχμή. Με εκείνη τη δραχμή έπαιρνα ένα κουλούρι στο σχολείο. Τότε στα χρόνια της εφηβείας μου στο σχολείο μάς δίνανε γάλα σε σκόνη… και με το κουλούρι που αγόραζα, το βουτούσα μέσα στο γάλα και χόρταινα.
Γιάννη, πολλές φορές στο τέλος της ημέρας στο σχολείο όλα τα παιδιά από την πείνα που υπήρχε ζαλιζόμαστε και δεν μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε μάθημα. Τότε, Γιάννη, είμαστε δέκα άνθρωποι εδώ πέρα. Δέκα Χωραΐτες. Και ο ένας ήξερε τον άλλον.
Πήγαινα , τότε, στου Αριστείδη του ρεφενέ που είχε μια ταβέρνα εκεί στου Βουδιά απέναντι και τον βοηθούσα… Στο μισό κιλό που έπινε ο κάθε πελάτης έβαζε σε ένα πίνακα μια ‘γραμμή’. Στ ένα κιλό, έβαζε ένα «ν»… Τότε, ερχότανε οι εργάτες του λιμανιού, οι λεμβούχοι και άλλοι, κι εγώ δούλεψα σαν λεμβούχος την εποχή του Μοσχάνθη… Καθόμαστε στου Χαλβά το καφενείο, τότε, και περιμέναμε το πλοίο.
Συνεργαζόμαστε τότε με όλους τους λεμβούχους.
Τους θυμάμαι όλους τους ανθρώπους της εποχής εκείνης. Τον Σπύρο τον Δεγαϊτα, το Γρηγορόπουλο τον Βασίλη, τον Αντώνη τον Γιαννακόπουλο, τον Ηλία τον Στεφάνου, τον Νίκο τον Σκατζή, που τον είχαμε και αντιπρόεδρο στο σωματείο μας… Τώρα, Γιάννη, στα 80 μου, αντί να παραχωρούμε… γιατί προ δύο τριών ετών είχαμε μεγάλη ανάπτυξη, βλέπω οπισθοδρόμηση. Οι άνθρωποι δίνουνε τα μαγαζιά τους δωρεάν. ‘Πάρε’, λέει, ‘το μαγαζί, δούλεψέ το και πλήρωνε εσύ το χαράτσι’. Εδώ, φτάσαμε, Γιάννη… Και πού θα φτάσουμε ακόμη!»



Δημήτρης Δρυς: «Και με αεροπλάνο θα ‘ρθω, αν χρειαστεί, για τις εκλογές»
Ο 80άρης πια Δημήτρης Δρυς, από τα Αγκίδια, ζει εδώ και δεκαετίες με την σύζυγό του Σταυρούλα στην Αθήνα. Εκεί, όπου ζει και το παιδί του. εκεί και τα εγγόνια του, το πιο μεγάλο, το κορίτσι, είναι στα 18του…
Γιάννη, τα Αγκίδια δεν έχουν μεγάλα προβλήματα. Δεν ζω μόνιμα στο νησί μας. Ζω στην Αθήνα, όπως σου είπα. Αλλά βρίσκομαι εδώ πολύ συχνά. Μια εδώ που λένε και μια εκεί. Το πιο μεγάλο κατά την άποψή μου είναι το θέμα της καθαριότητας για το χωριό μου. Θέλουμε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα να έρχεται στο χωριό ένα οδοκαθαριστής και να φροντίζει για την καθαριότητα του χωριού από την μιαν άκρη μέχρι την άλλη.
Με το νερό δεν έχουμε πρόβλημα. Ούτε με την αποχέτευση. Όλα αυτά λύθηκαν από την εποχή που δήμαρχος ήτανε ο κ. Κόκκοτας. Ούτε με το δημοτικό φωτισμό έχουμε πρόβλημα.
Παλιά, στα 50-55 μου, έζησαν πολλά καλά. Ήταν ευτυχισμένα τα χρόνια εκείνα. Ακόμη και μέσα στην Κατοχή που δεν την έζησα όσο οι μεγαλύτεροι από εμένα, καλά περνούσαμε. Δύσκολα τα χρόνια, αλλά ζούσαμε. Με τα λίγα είχαμε μάθει. Δεν είχαμε απαιτήσεις. Τώρα, τα χρόνια δεν μπορώ να πω ότι είναι το ίδιο δύσκολα με τότε. Σε καμία περίπτωση. Όποιος έζησε τότε, ξέρει πολύ καλά τι θα πει πείνα.
Οι δημοτικοί άρχοντες θα πρέπει να κάνουν ό,τι πιο καλό γίνεται για τα χωριά του νησιού μας. Πάντως, αυτό που πρέπει να σου πω είναι ότι, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι από τους τοπικούς άρχοντες, εξυπηρετούν τα προσωπικά τους συμφέροντα.  


Αργύρης Βαλέρης, συνταξιούχος: «Ο Θεός ξέρει…»
«Γιάννη, η σύνταξη δεν επαρκεί. Μου κόψανε κι εμένα. Και τώρα κάνουμε ό,τι μπορούμε. Την υγειά μας, να ‘χουμε… Ο Θεός ξέρει ποιο μπορεί να είναι το μέλλον το παιδιών μας και το δικό μας τώρα πια. Πιστεύω ότι θα αλλάξει αυτή η κατάσταση. Δεν πάει, άλλο. Το ‘γιατί;’ Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε το ξέρουν οι κυβερνώντες. Ο λαός τι μπορεί να ξέρει;
Σήμερα, αν ήμουν νέος, αλήθεια σου λέω, δεν ξέρω τί θα μπορούσα να ‘κανα. Κάπου εργάτης θα ήμουνα. Από την Ελλάδα όμως δεν θα ‘φευγα. Τα παιδιά μου θα κρίνουνε αν πρέπει να φύγουν από την Ελλάδα. Όχι, εγώ. Αν τα παιδιά μου μου έλεγαν να πάνε έξω, θα τους έλεγα να κάνουν αυτό που θέλουν»


Έντι Λαράσι: «Όποιος είναι προκομμένος, προχωράει!»
«Άμα δουλεύεις, έχει μεροκάματο, άμα δε δουλεύεις, δεν έχει… Άμα δουλεύεις βγαίνει το μεροκάματο! Όλα θα περάσουν. Γιατί να μην περάσουν. Πρέπει να δουλεύει ο κόσμος. Πάντως, τα μεροκάματα έχουν πέσει. Είναι δύσκολα τα πράγματα. Πιο δύσκολα από κάθε άλλη φορά. Όμως, όποιος είναι προκομμένος προχωράει! Όποιος δεν είναι, δεν…
Για μένα τα πιο καλά χρόνια στο νησί σας ήταν πριν από πέντε χρόνια, πριν από το Μνημόνιο. Πάντως, και τώρα, αν και είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, καλά είναι…
Εγώ, προσωπικά δεν έχω χάσει από τη τσέπη μου γιατί δουλεύω κάθε μέρα (…) Όποιος δεν είναι τεμπέλης, μπορεί να ζήσει!»


Τάκης Κουφόπουλος: «Να αλλάξω δουλειά τώρα και να πάω πού;»
«Από μεροκάματο τίποτε. Δεν υπάρχει φράγκο στην αγορά. Τα φορτηγάκια τα μικρά δεν δουλεύουνε. Και το ΤΣΑ που πληρώναμε εδώ και μερικά χρόνια δεν μπορούμε να το πληρώνουμε. Δεν μπορούμε να βρούμε την άκρια. Όλοι περνάνε δύσκολα, αλλά με εμάς έχει παραγίνει το κακό. Εμείς, που είχαμε αγοράσει τα νομαρχιακά, περνάμε πολύ δύσκολα. Δεν υπάρχουνε σύλλογοι. Τίποτε δεν υπάρχει. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. κανένας δεν μας συμβουλεύει τι θα πρέπει να κάνουμε.
Ρε φίλε! Να αλλάξω δουλειά τώρα και να πάω πού; Πες μου, σε παρακαλώ! Μεγάλη η απογοήτευσή μου εδώ και δύο χρόνια. Οι δουλειές μας είναι ελάχιστες.
Εγώ, εδώ στα Αγκίδια που μένω, χρόνια τώρα παρακολουθώ τα πάντα γύρω από τη  δουλειά μου. Δεν βγαίνει όμως το μεροκάματο, όσο και να προσπαθήσει κανείς.
Το Κυκλοφοριακό: Επειδή κυκλοφορώ σε όλο το νησί και πιο πολύ στη Χώρα, μπορώ να σου πω ότι λειτουργεί σε πολλά σημεία πολύ κακά το Κυκλοφοριακό. Κάπου δεν είναι τόσο καλά όσο θα μπορούσε να είναι. Όμως, δουλεύει το Κυκλοφοριακό.
Οι παράγοντες του νησιού μας, οι πιο πολλοί, όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν βοηθήσει όσο θα μπορούσαν να βοηθήσουν και θα έπρεπε να βοηθήσουν. Κάποιοι όμως έχουν βοηθήσει τον κόσμο.
Φίλε Γιάννη, πηγαίνει λόγω της δουλειάς μου και στα γύρω νησιά, στα δικά μας… Θέλω να σου πω ότι το Κουφονήσι που είναι πολύ αναπτυγμένο, θα πρέπει να βοηθηθεί από το δικό μας το νησί. Στα άλλα τα νησιά, ο κόσμος έχει μάθει να ζει όπως έχει μάθει να ζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Με την ευκαιρία να σου πω ότι η Παναγίτσα στο Κάτω Κουφονήσι, πάει για ‘κλείσιμο’. Γιατί; Πάνε λέει να την κλείσουνε οι αρμόδιοι, γιατί, λέει, είναι εξωκκλήσι. Έμαθα ότι το 1870 επέζησε αυτή η εκκλησία. Να πας στο Κουφονήσι και να μιλήσεις με τον Γιώργο τον Βενετσάνο, να σου τα πει όλα. Αυτή η εκκλησία είναι ένα χιλιόμετρο από το λιμάνι. Από εκεί που δένει ο ‘Σκοπελίτης’ είναι στα 1450 μ.
Να πας, να βρεις, τον Βενετσάνο, να σου τα πει όλα. Για την Παναγίτσα και για όλο το νησί. Έμαθα, Γιάννη, ότι το high speed, από το φετινό καλοκαίρι, θα πιάνει, από Νάξο, και Κουφονήσι. Θα λύσει πολλά προβλήματα. Το Κουφονήσι είναι η ανερχόμενη δύναμη στις Κυκλάδες. Χαμός γίνεται κάθε καλοκαίρι, εκεί!».


Γιώργος Σοφικίτης: «Βλέπεις να γίνεται τίποτε;» 
«…Και 33 χρονών να ήμουνα, Γιάννη, άμα δεν είχα παιδιά θ ‘φευγα. Γιάννη, κανένας δεν περίμενε να γίνουν αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα. Γιατί να το περίμενα, εγώ;
Ν’ αλλάξει η κατάσταση… Πότε; Το 2050, το 2060 και βλέπουμε, όπως πάνε τα πράγματα.
Σου είπανε πως θα κατέβω για δήμαρχος; (με ειρωνική διάθεση). Άκου, φίλε: Ο τόπος μας έχει να πάει κακά, εδώ και τριάντα χρόνια… Το κατάλαβες;
Γιατί να μην είμαι δυσαρεστημένος; Βλέπεις να γίνεται τίποτε;»





Αλέξης Αποστολόπουλος: «Θα έχουμε πολύ κόσμο το καλοκάιρι (…) Αν ένα μου παιδί μου έλεγε να πάει στο Λιμενικό, θα του έλεγα ‘κι εγώ μαζί σου’!»

Ο πλωτάρχης του Λιμενικού Σώματος, λιμενάρχης Νάξου, Αλέξης Αποστολόπουλος, μας είπε πολλά και σημαντικά. Σταχυολογήσαμε τα σημαντικότερα και τα παραθέτουμε:
«Για την τουριστική χρονιά που έρχεται, έχω να σου πω ότι με βάση όλα όσα ακούω, το νησί μας θα ‘πνιγεί’… Θα είναι πολύ καλή η κίνηση. Εντυπωσιακή. Ρώτησε τους αρμοδίους και θα μάθεις…
Γιάννη, εμείς, ως Λιμεναρχείο Νάξου κι εφέτος θα κάνουμε το καθήκον μας. Τριάντα τέσσερα άτομα είναι η ‘δύναμή’ μας. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ο αριθμός αυτός θα μειωθεί, αφού θα στείλουμε στα γύρω νησιά που ανήκουν στην αρμοδιότητα του Λιμεναρχείου μας, επτά (7) στελέχη μας. Σε κάθε περίπτωση, εσύ ξέρεις, εμείς, θα κάνουμε το καλύτερο. Ουδέποτε ολιγωρήσαμε σε κάτι. Το καθήκον είναι καθήκον. Η δουλειά είναι δουλειά. Και εγώ, δεν αγαπώ απλώς τη δουλειά μου. Είμαι ερωτευμένος με τη δουλειά μου! Και το λιμάνι μας θα λειτουργήσει, παρά τα όποια προβλήματα υπάρχουν. Το Λιμεναρχείο Νάξου ξέρει πολύ καλά να κάνει τη δουλειά του με υπευθυνότητα και συνέπεια. Όλα τα στελέχη μας κάνουν ό,τι είναι δυνατόν και διεκπεραιώνουν το έργο τους στο ακέραιο.
Γιάννη, υπηρετώ 25 ολόκληρα χρόνια. Αγαπώ αυτόν τον τόπο. Ζω εδώ από τα πρώτα χρόνια του 90. Έχω εδώ την οικογένειά μου, τη γυναίκα μου και τα τρία κορίτσια μου, έχω τη δουλειά μου που υπεραγαπώ και δηλώνω καλά. Δόξα να ‘χει ο Θεός!
Γιάννη, με στενοχωρούν οι φλύαροι και όλοι όσοι ανεύθυνα λέγουν πράγματα για όλο τον κόσμο. Ο καθένας μας θα πρέπει να κάνει όσο πιο υπεύθυνα και σωστά μπορεί την δουλειά του, να κοιτάζει το σπίτι του και να προχωρεί με ψηλά το κεφάλι. Έτσι έμαθα να κάνω εγώ. Και αυτό θα κάνω και στην υπόλοιπη τη ζωή μου!
Μισώ τη ζηλοφθονία όσο τίποτε άλλο περισσότερο στη ζωή μου. Δεν την δέχομαι, φίλε…
Γιάννη, έχω στη δικαιοδοσία μου, ως λιμενάρχης Νάξου, τη Νάξο, την Αμοργό, την Ηρακλειά, τη Δονούσα, τη Σχοινούσα και το Κουφονήσι. Μεγάλος ο φόρτος εργασίας, αλλά και μεγάλη η προσπάθεια όλων μας στο λιμεναρχείο. Γι’ αυτό και όλα πάνε ρολόι. Αυτό το ‘εύρος’ των νησιών δεν έχει κανένας στις Κυκλάδες. Κι όμως, τα καταφέρνουμε. Με βάση τα στατιστικά, οι επιτυχίες του λιμεναρχείου μας είναι πιο ‘ψηλά’ από κάθε άλλο λιμεναρχείο…    
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΛΑΧΑΚΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου