Ο εκ των κορυφαίων Ελλήνων χειρουργών, καθηγητής Χειρουργικής Κώστας Μανωλάς, δευτερότοκος υιός του αλησμόνητου, ονομαστού συντοπίτη μας ιατρού, επίσης, Γιαννούλη Μανωλά και της αειμνήστου Μαργαρίτας Κονδύλη, έφυγε προχθές σε ηλικία 63 χρόνων χτυπημένος από την επάρατο… Τεράστια η απώλεια για τον επιστημο-νικό κόσμο της χώρας, τεράστια για τον κόσμο της ακριτικής Θράκης, μα και για τους χιλιάδες κατοίκους του νησιού μας - της Νάξου, που ποτέ δεν έπαψε να αγαπά και να εκδηλώνει ποικιλοτρόπως γι’ αυτήν, την λατρεία του…
Η «ψυχή» του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης και επικεφαλής της επιστημονικής του ομάδας, ήταν ο καλοπροαίρετος Κώστας Γ. Μανωλάς. Είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στο «πανεπιστημιακό» της Αλεξανδρούπολης…
Η πλούσια επιστημονική του κατάρτιση ήταν αδιαμφισβήτητη, όπως αδιαμ-φισβήτητη ήταν και η τεράστια εμπειρία του στον χώρο της Ιατρικής Επιστήμης. Όμως, για τον πολύ τον κόσμο στην ακριτική Θράκη, στις Κυκλάδες και ειδικότερα στην ιδιαιτέρα του πατρίδα, στο νησί μας, αγαπήθηκε πολύ «γιατί ήταν ο άξιος επιστήμονας, ο γνήσιος και ευπροσήγορος Ναξιώτης, ο γιος μιας θρυλικής, για τον τόπο μας, μορφής: του γιατρού Γιαννούλη Μανωλά...».
Μήνες τώρα, η Νάξος ήταν μουδια-σμένη. Όλοι, λίγο ώς πολύ, γνώριζαν ότι ο Κώστας Μανωλάς, αντιμετώπιζε πρόβλημα με την υγεία του. Όμως, κανένας ποτέ δεν τόλμησε να ξεστο-μίσει την αλήθεια δημόσια… Γιατί; Γιατί απλούστατα, ουδείς μπορούσε να πιστέψει ότι «ο γιατρός ο Μανωλάς έδινε άνιση μάχη (μήνα με τον μήνα, εβδο-μάδα με την εβδομάδα και, τελευταία, μέρα με την ημέρα), με τον καρκίνο.
Πριν από έναν χρόνο, ήταν απόλυτα υγιής. Ουδένα πρόβλημα (υγείας) αντιμετώπιζε… Νυχθημερόν δούλευε για το «πανεπιστημιακό» της Αλεξαν-δρούπολης, το οποίο του οφείλει την ύπαρξή του την ίδια. Την αναβάθμισή του, επίσης μέσα στα τελευταία χρόνια…
Ήταν από την φύση του εργασιομανής… Ήταν, όπως και ο πατέρας του, «δε-μένος» με την ιατρική επιστήμη. Και είχε αυτή την συμπεριφορά, γιατί -όπως μου έλεγε, προ ετών, η μακαρίτισσα η μητέρα του, Μαργαρώ-, «αγαπούσε τον άνθρωπο. Και αυτό, γιατί έχασε σε μικρή ηλικία τον πατέρα του». Όμως, ο Κώστας ο Μανωλάς, δεν μπορούσε μακριά από την μεγάλη του αγάπη: την Νάξο. Το γνωρίζουν αυτό και οι πέτρες στο νησί μας. Μα, πιο πολύ, οι άνθρωποι της Χώρας και του λιμανιού. Γι’ αυτό και το σκάφος του, συχνά-πυκνά, ταξίδευε από την Θράκη με προορισμό το νησί μας. Και «έπιανε» πάντα στην Μικρή Σκάλα.
Ξέκλεβε ο αγαπημένος μας Κώστας, ένα διήμερο, που λένε, και «τσουπ» στην Νάξο.
-«Το πήρα για να ‘ρχομαι όποτε θέλω… Όποτε μπορώ…», μου ‘λεγε το προ-πέρσινο το καλοκαίρι. Και πρόσθετε: «Ένα “τσούπ” κάνω και έρχομαι στο νησί… Η Νάξος, είναι Νάξος!».
Τον Κώστα τον Μανωλά τον θυμάμαι από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου. Συνέδεε την οικογένειά μου, όπως και χιλιάδες ναξιώτικες οικογένειες, οικογενειακή φιλία με όλα τα μέλη της οικογένειας του αειμνήστου πατέρα του. Όμως, με τον μικρότερο αδελφό του τον Άκη, ο οποίος σήμερα είναι καθηγητής Περιβάλλοντος στο πανεπιστήμιο Θράκης, είχα, και έχω φιλία καλή. Θυμάμαι, που ο Κώστας έκανε πλάκα στον Άκη, όταν ο τελευταίος έπαιρνε εκείνα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80 το καλαμίδι του και πήγαινε για ψάρεμα «στην γωνιά του Μελτεμιού», λέγοντάς του: «Δε θα πάω για φαΐ το βράδυ… Θα περιμένω τη ψαριά σου…».
Ο Κώστας Μανωλάς έφυγε… Δεν ήταν… -τι να πώ;-, γραφτό του να γεράσει… Να γεράσει και να δει τα παιδιά του, τον μεταλλειολόγο Φίλιππο, την Στεφανία και την Δανάη, που είναι μαθήτριες λυκείου, όπως ήθελε να τα δει… Όπως κάθε πατέρας στοργικός, άλλωστε… Δεν ήταν γραφτό του να απολαύσει τα της τρίτης ηλικίας χρόνια μαζί με την μάννα των παιδιών του, την αγαπημένη σύζυγό του, βρετανικής καταγωγής, Λορέιν…
Αριστούχος
Αριστούχος στο πανεπιστήμιο Αθηνών… Από τους πρώτους μπήκε από τους πρώτους βγήκε… Οι επιδόσεις του, τότε, συζητήθηκαν πολύ…
Η διδακτορική διατριβή του (αντικείμενο εργασίας, η «χολή») εντυπωσίασε τους καθηγητές του…
Αρίστευσε και στις μεταπτυχιακές σπουδές του στην Αγγλία… Εκεί, καταπιάστηκε με «Μελέτη για τους ενδοκρινείς αδένες»…
Για περίπου τρία (3) χρόνια υπηρέτησε κατά την επιστροφή του στην χώρα μας, στο Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Σύρου. Ήταν εκείνα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80…
Μετά το «πέρασμά» του από την Σύρο, όπου «άφησε εποχή», ταξίδεψε στην Αλεξανδρούπολη. Εκεί, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Ήταν ο Κώστας Μανωλάς ο μοχλός δημιουργίας του «πανεπιστημιακού» της Αλεξανδρούπολης. Τον ήξεραν στην Κομοτηνή, στην Ξάνθη, παντού στην Θράκη. Τους είχε κερδίσει, με την ανθρωπιά του, όλους! Τους είχε κερδίσει με την επιστημονική του κατάρτιση – με τα αδιαμφισβήτητα προσόντα του! Τον εμπιστεύονταν όλοι… Έγραψε ιστορία, που λένε, εκεί!
Το προπέρσινο καλοκαίρι, πρωτο-στάτησε στην πραγματοποίηση δύο συνεδρίων επιστημονικών, στο νησί μας. Στο Ογκολογικό Συνέδριο αναφέρομαι.. Σε αυτό που, διαδοχικά, πραγματο-ποιήθηκε στην Χώρα και στην γενέτειρα του πατέρα του: την ιστορική Κόρωνο.
-Με ξάφνιασε ο χαμός του… Ήξερα… Όμως, με ξάφνιασε… «Έφυγε», είπα…
Το νέο με έφερε να συνομιλώ με Χωραΐτες, αργά εχθές το μεσημέρι… Το τί άκουσα να μου λένε, δακρυσμένοι συντοπίτες μας, για τον πρόωρα χαμένο Κώστα, δεν μπορώ να το περιγράψω…
…Για μένα, που τον θυμάμαι από τα πρώτα μου τα παιδικά τα χρόνια, στ΄’ αφτιά μου έμεινε η παρατήρηση των πολλών: ήταν φανατικός λάτρης της Νάξου!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΛΑΧΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου