«θα ήθελα να ευχαριστήσω το παλικάρι που με έσωσε»

Δώδεκα χρόνια μετά το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα», έφηβο παλικάρι σήμερα,  θυμάται την αποφράδα βραδιά της 26^ης Σεπτεμβρίου, τη σκληρή μάχη με τα κύματα γαντζωμένος σε μία βαλίτσα και εύχεται κάποια στιγμή να βρει τον άνθρωπο που τον κράτησε στη ζωή αν και δεν θυμάται ούτε το πρόσωπό του  

 του ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΛΙΑΝΟΥ

Η 26^η Σεπτεμβρίου πριν από δώδεκα χρόνια δεν θα ξεχαστεί εύκολα για τους κατοίκους όχι μόνο της Νάξου αλλά και των άλλων νησιών των Κυκλάδων. Το «Εξπρές Σάμινα» πήρε μαζί του όχι μόνο 81 άτομα, αλλά και περιουσιακά στοιχεία εκατοντάδων ανθρώπων δημιουργώντας ουκ ολίγες παράπλευρες απώλειες. Οι 48 ώρες που ακολούθησαν με τους βοριάδες να κορυφώνουν την οργή τους έπαιξαν το δικό τους ρόλο στην καταγραφή ιστοριών που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει. Η μάχη που έδωσαν οι γιατροί που βρέθηκαν στο Κέντρο Υγείας (όχι μόνο αυτοί της Πάρου, αλλά και από τα άλλα νησιά που έτρεξαν παρά τις άγριες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν) για να σώσουν έστω και μία ψυχή θα προκαλεί πάντα δάκρυα στους πρωταγωνιστές. Όπως μας μετέφεραν πρωταγωνιστές που θέλησαν να κρατήσουν την ανωνυμία τους, οι σκηνές που έβλεπαν ήταν τόσο σοκαριστικές που ακόμη και σήμερα είναι δύσκολο να ειπωθούν. Όμως, δεν έλειψαν και στιγμές χαράς όπως αυτή νεαρού ναξιώτη που βγήκε στην ξηρά και ¨ξέχασε΄ πάνω στο πανικό του ότι όφειλε να ενημερώσει τους γονείς του που βρίσκονταν κι αυτοί στο πλοίο. Επέλεξε να κοιμηθεί σε ξενοδοχείο της πόλης και αντάμωσε τους γονείς του το επόμενο πρωί – κάποιοι λένε τυχαία -  βάζοντας τέλος στην αγωνία. Ακόμη πιο τραγική στιγμή βίωσε ιδιοκτήτης φορτηγού δημοσίας χρήσεως που είχε την ατυχία να ταξιδεύει και με το «Χρυσή Άμμος» δεκαοκτώ χρόνια νωρίτερα. Τότε είχε χάσει το πρώτο του φορτηγό. Τώρα είχε χάσει το 2^ο αλλά το χειρότερο ήταν ότι δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την ύπαρξη του γιατί όλα τα χαρτιά βρίσκονταν στον βυθό μαζί με το «Σάμινα» Όμως χαμογελούσε γιατί είχε βγει νικητής από δύο …ναυάγια. Δεν είναι και λίγο ε;

Φορτηγό

Η ιστορία όμως που μας συγκίνησε νομίζω περισσότερο απ’ όλες ήταν αυτή που έρχεται ως συνέχεια της κουβέντας που είχαμε κάνει δύο ημέρες νωρίτερα με τον Μανώλη Βαθρακοκοίλη. Μας είχε πει ότι στη θέση που βρίσκονταν όταν έγινε το ατύχημα, βρίσκονταν και ένα μικρό παιδί. Μόλις οκτώ ετών που σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού έπαιζε με τα παιχνίδια του, ένα πλαστικό φορτηγό με τους γονείς του να το παρακολουθούν από μικρή απόσταση και να το καμαρώνουν. Ήταν το δεύτερο παιδί τους καθώς είχαν μία κόρη ακόμη δύο χρόνια μεγαλύτερη. Ο κ. Βαθρακοκοίλης μας είχε πει τότε ότι δεν θυμάται τι είχε γίνει εκείνη η οικογένεια αλλά είχε την αίσθηση ότι το παιδί είχε σωθεί. Με την βοήθεια μίας …καλής φίλης ανακαλύψαμε ότι το παιδί ζει όχι όμως και οι γονείς του. Δεν τα είχαν καταφέρει. Είχαν παρασυρθεί στη δίνη που δημιούργησε το πλοίο όταν …χάθηκε στα νερά του Αιγαίου, μόλις δύο περίπου ναυτικά μίλια έξω από την Πάρο.

Βαλίτσα

Βρήκαμε τον νεαρό έφηβο σήμερα που ζει στην Αθήνα και δέχτηκε να μας μιλήσει με τον όρο να μην αποκαλύψουμε το όνομά του. Δεχτήκαμε αυτή την επιθυμία και αυτό γιατί οι γονείς της μητέρας του ακόμη και σήμερα, δώδεκα χρόνια αδυνατούν να πιστέψουν ότι χάθηκαν τα… παιδιά τους τόσο άδικα. «να σκεφτείτε ότι έμαθα πως πέθαναν οι γονείς μου πριν από έξι χρόνια. Από μία κουβέντα που είχα με τα ξαδέλφια μου. Ήξερα ότι είχαν πεθάνει, αλλά όχι τον τρόπο. Και βέβαια δεν θέλω να ζήσουν έστω και για λίγο οι παππούδες μου αυτή την ιστορία. Είναι κουβέντα που δεν κάνουμε στο σπίτι. Πονάει ακόμη. Ούτε με την αδελφή μου δεν συζητάμε για το θέμα αυτό». Τι θυμάται όμως ο μικρός τότε από εκείνη την βραδιά; «να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Ήμουν μικρό παιδί. Ναι θυμάμαι ότι έπαιζα με ένα φορτηγάκι και θυμάμαι ότι ακούστηκε ένα μπαμ και το πλοίο πολύ γρήγορα πήρε κλίση. Δεν μπορώ να υπολογίσω το χρόνο λόγω της ηλικίας μου. Αλλά όλα έγιναν γρήγορα. Βγήκαμε έξω. Σωσίβια δεν μας έδωσε κανείς. Δεν βρήκαμε. Θυμάμαι ότι ήμουν πάνω στους ώμους του πατέρα μου, στα κάγκελα ψηλά και κάτω προσπαθούσαμε να κατέβουμε από μία ανεμόσκαλα αλλά ένας ένας. Δεν προλάβαμε. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι μας πήρε το πλοίο κάτω και βρέθηκα στη θάλασσα. Από τότε δεν ξαναείδα τους γονείς μου. Μου είπαν ότι με έβαλε ο πατέρας μου σε μία βάρκα για να σωθώ. Όμως η αλήθεια είναι ότι βρέθηκα γαντζωμένος σε μία βαλίτσα και πάλευα να κρατηθώ κόντρα στα κύματα».

Δεν με άφησε

Ποιος όμως τον έβαλε στη βάρκα μετά από περίπου έξι ώρες πάλης με τα κύματα; «αυτός που με έσωσε ήταν ένα νέο παλικάρι. Έψαχνε τον αδελφό του που τον είχε χάσει. Με κρατούσε κοντά στη βαλίτσα και κάθε φορά που έβλεπε τα κύματα να έρχονται μου έλεγε «αναπνοή»..  Κάθε φορά που ένιωθε ότι ήμουν σε θέση να παλέψω μόνος μου έφευγε για να βρει τον αδελφό του. Όμως εγώ δεν ήμουν σε θέση να κρατηθώ μόνος μου. Και τελικά με άφησε γύρω στις 4:30 το πρωί όταν μας βρήκε ένα καΐκι. Στη συνέχεια χάθηκε γιατί γύρισε να ψάχνει για τον αδελφό του. Δεν τον ξαναείδα από τότε. Γιατί θυμάμαι την ώρα; Ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ανέβηκα στο καΐκι. Ασυναίσθητα ρώτησα τη ώρα ήταν την ώρα που ο καπετάνιος του μου έδινε το μπουφάν του. Από εκεί πήγα στο Κέντρο Υγείας έμεινα το βράδυ και το επόμενο πρωί νομίζω ότι ήρθαν συγγενείς μου και με πήραν. Να πω την αλήθεια θα ήθελα να συναντήσω εκείνο το παιδί, να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι καν το πρόσωπό του. Ακόμη και πέρυσι έψαξα μέσα από τα αρχεία ή τις εφημερίδες για κάποιο στοιχείο, αλλά τίποτα».

Όχι φόβος

Ο μικρός τότε μας αποκαλύπτει ότι «να σου πω ότι εκείνο το καλοκαίρι είχα μάθει να κολυμπάω και αυτό που μου έχει μείνει είναι ότι δεν φοβάμαι. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα πνιγώ ποτέ. Κάποιος με προσέχει. Σίγουρα μερικές ημέρες αργότερα όταν μπήκα στο πλοίο φοβήθηκα λίγο και κάθε φορά που περνάω από τις Πόρτες έρχονται σκέψεις στο μυαλό μου, αλλά μέχρι εκεί. Πάντως μου έχει μείνει το παράπονο που δεν μπορώ να θυμηθώ εκείνο το παλικάρι, να του πω ένα ευχαριστώ…» Η κουβέντα κάπου εκεί τελειώνει.. Ο έφηβος σήμερα συνεχίζει τη ζωή του, είναι δεδομένο ότι από εκεί ψηλά οι γονείς του τον προσέχουν αλλά η ειρωνεία στην ιστορία είναι εκείνο το παλικάρι. Που έσωσε ένα ξένο παιδί αφήνοντας για λίγο το δικό του αδελφάκι. Είθε τελικά να βρήκε τον αδελφό του και σήμερα παρέα να γελούν μιλώντας για εκείνο το εφιαλτικό βράδυ της 26^ης Σεπτεμβρίου του 2000…