ΑΠΕΡΑΘΟΥ: Η κυρία πρόεδρος εξομολογείται

Η Χριστίνα Γιακουμή ανέλαβε τα ηνία σε μία δύσκολη περίοδο μίας Δημοτικής Κοινότητας (βλ Απεράθου) με πλούσια ιστορία – Με αφοπλιστικό χαμόγελο μας αποκαλύπτει ποια έκφραση την ενοχλεί, αναφέρεται τις σχέσεις της με την Δημοτική Αρχή και αναλύει ένα προς ένα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σε καθημερινή βάση 

ΤΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΛΙΑΝΟΥ

«Κυρία πρόεδρος» δεν ακούγεται και άσχημο ε; Μόνο που στην Ελλάδα όπου κι εάν γυρίσεις είτε για προέδρους είτε για διευθυντές θα ακούσεις ως προσφώνηση στο δρόμο. Οπότε το «Κυρία Πρόεδρος» δεν είναι και ότι καλύτερο. Ειδικά για μία γυναίκα 32 ετών που με το καλημέρα της εμπλοκής της στα κοινά βρέθηκε να κάθεται στην θέση του προέδρου της Δημοτικής Κοινότητας Απεράθου… Ο λόγος για την Χριστίνα Γιακουμή, η οποία από τα τέλη Μαρτίου του 2011 κλήθηκε να καλύψει το κενό του αδικοχαμένου Νίκου Κατεινά, ο οποίος είχε εκλεγεί πρόεδρος μερικούς μήνες νωρίτερα αλλά νικήθηκε από την επάρατο νόσο. Η Γιακουμή που είχε έως τότε το ρόλο της Αντιπροέδρου, είχε κάνει το πρώτο βήμα στα βαθιά οπότε όταν τέθηκε σε ψηφοφορία από το πενταμελής (στη θέση του Κατεινά μπήκε ουσιαστικά η Ειρήνη Γεροντή) συμβούλιο της κοινότητας το ποιος θα είναι ο διάδοχος πρόεδρος μάλλον δεν πρέπει να είχε και πολύ άγχος. Με ψήφους 3-2 νίκησε τον αντίπαλό της, Γιώργο Αντωνίου και έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος στην Απείρανθο. Ένα χωριό που αν μη τι άλλο έχει τεράστια παράδοση και ένα όνομα βαρύ καθότι είναι το πιο αναγνωρίσιμο χωριό της Νάξου. Το γιατί; Νομίζω ότι το ξέρουν όλοι…

Ευθύνη

Η ουσία είναι ότι από τα τέλη του Μαρτίου 2011, η Χριστίνα Γιακουμή αναλαμβάνει έναν ακόμη ρόλο στη ζωή της. Αυτόν της προέδρου και όπως μας λέει γελώντας «αυτή είναι η πρώτη μου συνέντευξη αλλά να σου πω παλιά με ενοχλούσε λίγο όταν άκουγα αυτό το «κυρία πρόεδρε». Πάντα προτιμούσα και προτιμώ το «Χριστίνα». Είναι νομίζω περισσότερο πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου. Άλλωστε, στην πολιτική μπήκα από τύχη. Μου είχαν προτείνει στο παρελθόν συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο αλλά δεν είχε προχωρήσει. Νομίζω ότι τώρα ήταν καθαρά θέμα σωστού timing. Όσο διάστημα κάλυπτα το κενό της απουσίας του προέδρου απέκτησα την εμπειρία με τις συνεδρίες, τις συσκέψεις και είχα ένα μέρος της ευθύνης… Όμως τίποτα δεν είναι εύκολο. Οι ευθύνες των αποφάσεων είναι σημαντικές κυρίως δε γιατί πλέον δεν εξαρτώνται από εσένα. Πλέον με τον Καλλικράτη εμείς αποφασίζουμε για ένα έργο, ή για μία κίνηση όμως εκτελεστής είναι ουσιαστικά ο Δήμος. Άρα εξαρτόμαστε όλοι από την δύναμη που έχει ο εκάστοτε Δήμος για να υλοποιηθούν οι επιθυμίες μας. Φαντάζομαι ότι τα προηγούμενα χρόνια και ειδικά όταν οι κοινότητες είχαν αυτονομία, οι πρόεδροι θα μπορούσαν να κινηθούν πιο άνετα και να διαχειριστούν καλύτερα τα χρήματα που είχαν στη διάθεσή τους. Κάτι που βλέπω μελετώντας τα αρχεία της κοινότητας. Τώρα όλα κινούνται σε διαφορετικούς ρυθμούς»

Μουρμούρα

Η Χριστίνα Γιακουμή, αντιμετωπίζει ένα …ευχάριστο πρόβλημα αυτό τον καιρό. Είναι έγκυος στο δεύτερο παιδί της (το πρώτο είναι αγοράκι 3,5 ετών) που είναι κορίτσι και μάλιστα αύριο αναχωρεί για την Αθήνα καθώς μπαίνει στο τελικό στάδιο της εγκυμοσύνης. Όλο αυτό το διάστημα έχει κοντά της, τόσο το σύζυγό της Γιάννη όσο και τα αδέλφια της, όλα τα μέλη της οικογένειάς της και τους φίλους της «όπου έχω θάρρος, θα πει χαρακτηριστικά» που δίνουν χείρα βοηθείας στα όποια προβλήματα καθημερινότητας έχει να αντιμετωπίσει ως πρόεδρος. Και για όσους αναρωτιούνται τι προβλήματα; Όπως λένε δε στο χωριό «ακόμη και τώρα στην κατάσταση που είναι παίρνει την σκούπα και καθαρίζει δίνοντας το παράδειγμα». Θέλοντας και μη λοιπόν οι υπόλοιποι συγχωριανοί τι να κάνουν; Ακολουθούν. Πάντως όπως αναφέρει για τον σύζυγό της, τον Γιάννη «ε αυτός έχει να αντιμετωπίσει και την μουρμούρα στο σπίτι. Γιατί κάπου πρέπει να τα πω κι εγώ. Με βοηθάει πάρα πολύ αλλά έχει και τα όρια του. Τον καταλαβαίνω»… Αυτό που σε κερδίσει πάντως μιλώντας με την πρόεδρο του χωριού είναι το τεράστιο, αφοπλιστικό αθώο χαμόγελό της. Σε κάνεις να αισθανθείς οικεία και άνετα μαζί της. Και ότι δηλώνει μοιάζει να βγαίνει μέσα από την καρδιά της και χωρίς καμία διάθεση να κάνει πολιτική. Όπως μας αναφέρει δε «να σου πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει να κάνω καριέρα πολιτικού. Είμαι ένας απλός κάτοικος που αγαπάει το χωριό του και τίποτα περισσότερο. Θέλω να προσφέρω, ώστε η Απείρανθος να πάει μπροστά. Να ανακάμψει και να έχει και πάλι ρόλο στα δρώμενα του νησιού»…

Προσδοκίες

Και μετά την μίνι… ανάκριση ξεκινάμε την περιήγηση στο χωριό μέσα από την καθημερινότητα και τις ανάγκες που έχουν προκύψει όσο διάστημα κάθεται στη θέση της προέδρου. Ποια είναι η σχέση της με την νυν Δημοτική Αρχή αλήθεια; «δεν μπορώ να κρύψω ότι η συνεργασία μας είναι πολύ καλή και ειδικά με τον κ. Τοτόμη (σ.σ. εννοεί τον Αντιδήμαρχο κ. Πρωτονοτάριο) είναι άψογη. Με έχουν βοηθήσει όλοι στα διαδικαστικά θέματα ενώ πολύτιμη είναι και η συμβολή τόσο του αντιδημάρχου Αντώνη Μανιού (βλ υπεύθυνος για την Δρυμαλία) όσο και του Βασίλη Κρασσά , προέδρου του Φιλωτίου που ως πιο έμπειροι με βοήθησαν αμέσως ώστε να ανταπεξέλθω στα νέα μου καθήκοντα». Πόσο σημαντικό όμως είναι να είσαι πρόεδρος στο χωριό που αποτελεί γενέτειρα του Δημάρχου; Η Χριστίνα Γιακουμή δεν διστάζει και απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη «οι προσδοκίες όλων εδώ στο χωριό είναι μεγάλες αλλά πρέπει να κατανοήσουν όλοι ότι δεν είναι απαραίτητο ο Δήμαρχος επειδή είναι από το χωριό να κάνει και κινήσεις που φαίνονται. Μπορεί να κινείται και αθόρυβα. Όπως στην περίπτωση του Σμυριγλιού στην Μουτσούνα. Οι περισσότεροι βλέπουν την καθημερινότητα. Μπορεί και να περίμεναν ότι με τον κ. Μαργαρίτη όλα θα άλλαζαν και η Απείρανθος θα ήταν στην πρώτη θέση και θα λύνονταν όλα τα προβλήματα. Όμως, αυτό που ξέρω είναι ότι η Νάξος έχει πολλές κοινότητες, έχει τις Μικρές Κυκλάδες και κανείς δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του Δημάρχου που ενδεχομένως να θέλει να δώσει το κάτι παραπάνω αλλά οφείλει να είναι αντικειμενικός και δίκαιος με όλους»…

Αποχέτευση

Η Δημοτική ενότητα της Απειράνθου εκτείνεται έως τη Νότια Νάξο καθώς περιλαμβάνει και τους παραθαλάσσιους οικισμούς Αζαλά, Μουτσούνα, Λιγαρίδια, Κλειδό και Πάνερμο. Πανέμορφες περιοχές με αρκετούς μόνιμους πλέον κατοίκους (κοντά στους 200 πλέον το χειμώνα) αλλά και με αρκετά προβλήματα που χρίζουν άμεσης αντιμετώπισης. Το ευχάριστο είναι ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια υπήρξε διαπλάτυνση στο μεγαλύτερο μέρος του δρόμου που οδηγεί από την Απείρανθο προς την Μουτσούνα ενώ έχει μπει και προς μελέτη σύνταξη που θα αλλάξει τη πορεία του δρόμου και θα μειωθεί η απόσταση. Επίσης όπως μας ανέφερε η κ. Γιακουμή «πολύ σημαντικό έργο για εμάς εδώ αποτελεί η κίνηση επιτέλους του Σμυριγλιού. Όσοι έχουν κατέβει φέτος στην Μουτσούνα είδαν ότι κάτω από τον τεράστιο όγκο που υπήρχε κοντά στο λιμάνι αποκαλύφθηκε ένα διαφορετικό τοπίο, οι παλιές αποθήκες. Και ξέρουμε ότι θα συνεχιστεί η μεταφορά του ορυκτού εκτός Νάξου. Οπότε είναι πλέον στα σχέδια του Δήμου και η αναπαλαίωση του παλιού κτηρίου που λειτουργούσε ως διοικητήριο στο λιμάνι της Μουτσούνας όπου κάλλιστα εκεί θα μπορέσει να γίνει ένα όμορφο μουσείο με την τοποθέτηση του αρχείου, που τώρα έχει μεταφερθεί για συντήρηση στο Ιστορικό Αρχείο της Νάξου με πρωτοβουλία της κ. Παπαγιάννη. Αντίθετα, έχουμε πρόβλημα με την αποχέτευση στην περιοχή αυτή και βέβαια ζητάμε την επέκταση του δικτύου ύδρευσης έως τον Πάνερμο. Έργα με πολύ μεγάλο κόστος κυρίως αυτό της αποχέτευσης που τώρα είναι πονοκέφαλος για τους κατοίκους καθώς έχουν βόθρους και πρέπει να τους αδειάζουν μόνοι τους με ιδιωτικά αυτοκίνητα. Πάντως μελέτη για την επέκταση της ύδρευσης  στις περιοχές αυτές έχει γίνει»

Όχι και 3^ο

Αφήνουμε την… θάλασσα και επιστρέφουμε στα ορεινά με πρώτη στάση το …νεκροταφείο. Όσο κι εάν ακούγεται παράξενο ένα από τα βασικά προβλήματα της Απειράνθου είναι το γεγονός ότι τόσο το υπάρχον νεκροταφείο όσο και το νέο που κατασκευάζεται είναι ήδη γεμάτα (!!!) «Ακούγεται παράξενο αλλά δυστυχώς είναι σοβαρό πρόβλημα καθώς συν τοις άλλοις δεν είναι εύκολο να πεις ότι σταματάνε οι θάνατοι και περιμένουμε για μερικά χρόνια» Είπαμε η Χριστίνα αρέσκεται να λέει τα πράγματα με το όνομά τους «το νεκροταφείο που έχουμε σήμερα σε ένα ποσοστό της τάξης του 97% έχει πουλημένους τους τάφους. Κίνηση που έγινε από παλιά με στόχο την εξοικονόμηση χρημάτων για να μπορέσουμε να φτιάξουμε το καινούργιο. Όμως και στο νέο νεκροταφείο ακολούθησαν την ίδια πολιτική με συνέπεια σήμερα που δεν είναι ακόμη έτοιμο προς χρήση να έχουμε περίπου τα 2/3 των τάφων ήδη πουλημένα σε ανθρώπους που είναι εν ζωή και θέλουν να έχουν τον δικό τους τάφο. Δηλαδή σε ένα σύνολο περίπου 300 τάφων που έχουν ως χωρητικότητα τα δύο νεκροταφεία, πάνω από το 80% αυτή τη στιγμή είναι ιδιόκτητοι. Και όπως είναι λογικό δεν μπορούμε να φτιάξουμε και 3^ο νεκροταφείο. Αυτό που θα προσπαθήσουμε είναι να κρατήσουμε 20-30 τάφους κενούς και εάν είναι δυνατόν να πείσουμε κάποιους να δεχτούν συγγενείς τους στον ίδιο τάφο. Να γίνουν περισσότερο οικογενειακοί. Εάν βέβαια είναι δυνατόν κάτι τέτοιο»…

Σωληνώσεις

Ένα ακόμη πρόβλημα που υπάρχει στην Απείρανθο είναι αυτό με την ύδρευση. Όχι σε επίπεδο κυκλοφορίας νερού αλλά όσον αφορά τις σωλήνες που το μεταφέρουν. Όπως μας αναφέρει η πρόεδρος «από νερό δεν έχουμε πρόβλημα χάρη στις γεωτρήσεις που έγιναν στο Καμπί. Είμαστε εντάξει και αντέχουμε και την όποια επιπλέον κατανάλωση. Το πρόβλημα έχει να κάνει με τις σωληνώσεις που είναι από αμίαντο. Δυστυχώς τα προηγούμενα χρόνια δεν έγινε σωστός καταμερισμός στις εργασίες και έτσι ενώ γίνονταν αλλαγές στις πλακοστρώσεις δεν υπήρχε και οι αλλαγές στην ανάλογη έκταση των σωληνώσεων. Έτσι ένα μεγάλο τμήμα ακόμη δεν έχει αντικατασταθεί. Και με δεδομένο ότι πλέον τα χρήματα δεν περισσεύουν δύσκολα θα μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε στο άμεσο μέλλον αυτή την αντικατάσταση». Πάντως για το θέμα της τιμής του νερού που γίνεται πολύ μεγάλος λόγος σε όλη σχεδόν την ορεινή Νάξο, η κ. Γιακουμή όπως μας λέει «νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει διαφοροποίηση στη τιμή του νερού ανάλογα με τον τόπο που βρίσκεται κάθε χωριό αλλά θεωρώ ότι είναι λάθος να υπάρχουν έξι διαφορετικές τιμές και μεγάλες αποκλείσεις. Από το 0,15 λεπτά στο 1 ευρώ που πληρώνουμε εμείς εδώ. Θεωρώ ότι το κόστος θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ανάλογα με τις ανάγκες και τον τρόπο μεταφοράς του νερού σε κάθε περιοχή αλλά με όχι περισσότερες από τρεις βαθμίδες».

Γήπεδο

Από εκεί και πέρα θα μας μιλήσει για το πρόβλημα με τους δρόμους που έχει να κάνει κυρίως με την νοοτροπία των περισσότερων να μην δέχονται να βάλουν το αυτοκίνητό τους στο παρκινγκ με αποτέλεσμα να τοποθετούν το όχημά τους όπου τους βολεύει παρά το γεγονός ότι η Απείρανθος διαθέτει τέσσερα παρκινγκ «και οι περισσότεροι τα βάζουν κοντά στην Εκκλησία που είναι στην είσοδο του χωριού, στο δρόμο προς το κέντρο του με αποτέλεσμα η εικόνα να μην είναι και η καλύτερη». Επίσης μας μιλάει για το παλιό ιατρείο που δόθηκε στον πολιτιστικό σύλλογο ΑΠΑΣ ΦΑΝΑΡΙΑ λέγοντας «ήταν ένα κτήριο που χρόνο με το χρόνο αντιμετώπιζε πρόβλημα. Οπότε επιλέξαμε να το δώσουμε στον πολιτιστικό ο οποίος είχε ανάγκη από ένα κτήριο και έτσι θα μπορέσει να το συντηρήσει». Πρόβλημα υπάρχει και με την έδρα της δασοφυλακής καθώς το κτήριο που έχει οριστεί είναι σε δικαστική εμπλοκή «είναι κρίμα να χάσουμε την έδρα και να πάει στην Τραγαία. Αυτή τη στιγμή οι δασοφύλακες χρησιμοποιούν το γραφείο της Κοινότητας, αλλά πρέπει να έχουν τον δικό τους χώρο και να είναι εδώ στο χωριό. Όχι στην Τραγαία». Για το γήπεδο και τις εργασίες που πρέπει να γίνουν η κ. Γιακουμή μας αναφέρει ότι «υπάρχει από παλιά μία χρηματοδότηση περίπου 80.000 ευρώ από την παλιά Νομαρχία και άλλα 35.000 που έχουμε από την Δρυμαλία. Τα βάλαμε στον προϋπολογισμό μέσω του ΝΟΠΠΑΠΠΠΑ γιατί θα είναι κρίμα να χαθούν αυτά τα χρήματα που ήταν για συγκεκριμένο σκοπό. Ανάπλαση του χώρου κάτω από τις κερκίδες και αλλαγή του δαπέδου στον αγωνιστικό χώρο που έχει φουσκώσει. Περιμένουμε τα τεύχη Δημοπράτησης και ελπίζουμε ότι θα προχωρήσει μετά από χρόνια το έργο που είναι σημαντικό για το χωριό»

Ικανοποίηση

Επίσης μιλάμε για καθαριότητα με την κ. Γιακουμή να μας αναφέρει « δεν έχουμε πρόβλημα με την αποκομιδή των σκουπιδιών που γίνεται κανονικά φέτος. Ενώ πρόσφατα αποκτήσαμε μέσω της εργολαβίας κι έναν μόνιμο καθαριστή. ΘΑ έλεγα ότι μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το χειμώνα καθώς εδικά εδώ στην πλατεία και στους κεντρικούς δρόμους, οι περισσότεροι από τους μαγαζάτορες αναλαμβάνουν να καθαρίσουν το δικό τους μέρος. Και είμαστε ευχαριστημένοι. Όμως οι απαιτήσεις των κατοίκων είναι μεγάλες. Λένε ότι από τη στιγμή που πληρώνουμε τέλη γιατί να καθαρίσουμε. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι αυτά τα πράγματα είναι για εμάς. Πρέπει ο καθένας μας να προσφέρει ότι μπορεί για το καλό του χωριού»…

Ουσιαστικά αυτό μοιάζει να είναι και το moto της κυρίας Προέδρου. Το τονίζει συνεχώς «οι άνθρωποι δυστυχώς έχουν την αίσθηση ότι μπορούν να γίνουν τα πάντα. Έχουν δίκιο, προσπαθώ να αντιμετωπίσω κάθε πρόβλημα σαν να είναι δικό μου. Τα ζω και επιδιώκω να τα λύσω. Μακάρι να μπορούσαμε όλα να λειτουργούν πιο εύκολα, πιο γρήγορα και οι μηχανισμοί να αντιδρούσαν διαφορετικά. Αλλά αυτό δεν γίνεται, οπότε προχωράμε βήμα βήμα και νομίζω ότι θα τα καταφέρουμε στο τέλος»