Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 50 χρόνια από τότε που ο Jean πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην Νάξο!..
Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι -με το … ποιος το θυμάται πια!-, εμπνευσμένος από τον μύθο του Διόνυσου και της Αριάδνης, ο νεαρός ζωγράφος άφησε το βροχερό Παρίσι και μετά από ένα πολυήμερο ταξίδι έφθασε στο νησί μας. Και από τότε, το καλοκαίρι τού 1960, έρχεται ανελλιπώς κάθε χρόνο στη Νάξο, την δεύτερη πατρίδα του, όπως μας λέει. Και όχι μόνο μια φορά το χρόνο. «Μια στην αρχή του καλοκαιριού, και μια τον Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο», μας λέει… «Κάθε χρόνο;», τον ρωτάμε… Και μας απαντά καταφατικά. «Εδώ και 50 χρόνια, κάθε χρόνο μαζί με τον κοπελούδα μου την Εύα έρχομαι, δύο φορές τον χρόνο», υπογραμμίζει... Δύο φορές, εκτός από φέτος. «Δυστυχώς, δεν θα (ξανα)ρθουμε… Η κόρη μας, η Μαρί, η οποία αισθάνεται μισή Παριζιάνα και μισή Ναξιώτισσα, αφού μεγάλωσε μαζί με τα άλλα Ναξιωτάκια της ηλικίας της, παίζοντας στην παραλία του Αγίου Γεωργίου και στα σοκάκια της Χώρας. Όμως οι επαγγελματικές της υποχρεώσεις την κράτησαν φέτος στο Λος Άντζελες, και έτσι οι γονείς θα μοιράζουν την καρδιά τους ανάμεσα Αμερική και Αιγαίο.
Ο Ζαν πάντως, ο οποίος, αλίμονο, μιλάει άπταιστα ελληνικά, το μόνο που απαιτεί είναι να τον φωνάζουν Γιάννη, θυμάται την Νάξο του ’60. Και λέει: «Τότε, υπήρχαν μόνο ένα δύο αυτοκίνητα, πολλά τρίκυκλα γερμανικά και πάρα πολλά γαϊδουράκια. Τότε έρχονταν τα πλοία «Μιαούλης», «Μοσχάνθη», «Ελλάς», «Καραϊσκάκης» αλλά και το «Νάξος» αργότερα. Στο Αιγαίο αυτά τα πλοία ήταν τα πρώτα…
Ακόμα και σήμερα, ο Ζαν, διαλέγει να έρθει με συμβατικό καράβι. Ακόμα και σήμερα, κρατάει τις πολλές φιλίες από τα παλιά…. Και βλέπει ότι κάθε χρόνο λιγοστεύουν οι φίλοι από τα παλιά...
Μόλις έφθασα, έμαθα δυστυχώς ότι ‘πάει’ ο φίλος μου ο Αντώνης ο Βαλέττας. Στεναχωρήθηκα…
Τον ρωτήσαμε πως βλέπει την Νάξο τού χθες… Πώς βλέπει την Νάξο τού σήμερα. Και του ζητούμε να κάνει την σύγκριση. Μας απαντά, «Μεγάλη η διαφορά. Αν ερχόμουν τότε, και ξαναρχόμουν φέτος για δεύτερη φορά στο νησί μας, θα νόμιζα ότι βρίσκομαι σε άλλο νησί. Οι άνθρωποι όμως είναι ίδιοι. Αυτές οι καρδιές τους είναι αγνές και αναλλοίωτες. Αυτή είναι η Νάξος που γνωρίζω και αγαπώ»
-Ο Γιάννης έρχεται πλέον 50 χρόνια στο νησί μας, ανελλιπώς, Θα έπρεπε η Ένωση Ξενοδόχων να ψάξει και να ανακαλύψει αυτούς τους μεγάλους εραστές του νησιού μας και να τους τιμήσει. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνε ο Δήμος Νάξου ή κάποιος άλλος φορέας. Όχι τόσο να τους κάνει επίτιμους δημότες Νάξου, αφού αισθάνονται ήδη Ναξιώτες, αλλά να τους δέσει με ένα πιο επίσημο τρόπο με το νησί που αγαπάνε με πάθος και το διαφημίζουν χρόνια τώρα σε όλα τα μήκη και πλάτη του Κόσμου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου