«Εάν μπεις εσύ θα μπουν και τα μηχανάκια»

Ο Στάθης Χελιώτης παρατηρεί τη Νάξο καθισμένος στο ηλεκτροκίνητο αμαξίδιό του, περιηγείται στην πόλη και μιλάει για τις ανύπαρκτες μπάρες των Δημοσίων Υπηρεσιών, τονίζει ότι η έλλειψη φωτισμού σε συνδυασμό με τα κακοτράχαλα σοκάκια δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους ακόμη και για τους πεζούς ενώ θυμάται την απάντηση που πήρε από πρώην Δημοτικό άρχοντα ότι παρατήρησε ότι δεν υπάρχει πρόσβαση για ΑΜΕΑ στην παιδική χαρά δίπλα στο Δημαρχείο 

Τον Μάρτιο του 1998 έπεσε θύμα ατυχήματος, ενός επώδυνου τραυματισμού που τον κρατάει καθηλωμένο πλέον σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Μπόρεσε γρήγορα να σηκωθεί και να φτιάξει τη ζωή του. Μάλιστα έξι χρόνια αργότερα βρέθηκε στη Νάξο ως μόνιμος κάτοικος καθότι παντρεμένος με την Ειρήνη και πατέρας σήμερα τριών πανέμορφων κοριτσιών: της Χαράς που είναι έκλεισε τον περασμένο Νοέμβριο τα πέντε της χρόνια και των δίδυμων Δανάης και Άρτεμις που αισίως συμπληρώνουν τα τρία τους χρόνια. Οι τέσσερις αυτές γυναίκες αποτελούν άλλωστε και το μεγαλύτερο κίνητρο και δώρο ζωής για τον Στάθη Χελιώτη ο οποίος από την Καλλιθέα βρέθηκε στη Νάξο και προσπαθεί να στήσει εκ νέου πίσω τις αναμνήσεις ενός ατυχήματος που όμως οι συνέπειες του τον ακολουθούν…

Χιούμορ

Η παρουσία του στην εφημερίδα έχει να κάνει με έναν απλούστατο λόγο. Αυτές τις ημέρες γίνεται πολύς λόγος για το κυκλοφοριακό στη Χώρα της Νάξου και την ανάγκη να γίνει η πόλη πιο φιλική με τον άνθρωπο, να γίνει χρηστική και προσβάσιμη αφήνοντας στην άκρη για λίγο τα αυτοκίνητα και δίνοντας βάρος στον άνθρωπο και τις ανάγκες της καθημερινότητάς του. Ο Στάθης Χελιώτης έχοντας την …πολυτέλεια να κινείται με το ηλεκτροκίνητο σήμερα αμαξίδιό του (από το 2004 έως το 2008 που ήταν στην Νάξο για τις ανάγκες του χρησιμοποιούσε χειροκίνητο καροτσάκι) στη Χώρα της Νάξου κοιτάζει τη πόλη με ένα διαφορετική κριτήριο, αισθητήριο θα λέγαμε καθώς βρίσκεται αντιμέτωπος με προβλήματα που για κοινούς πεζούς μπορεί να περνάνε απαρατήρητα. Όμως δεν είναι έτσι. Με αρκετή δόση χιούμορ βάζει στα πράγματα στη θέση του, έχοντας πάντα στο πλευρό του την σύζυγό του Ειρήνη κι ενώ τα τρία κορίτσια προσπαθούν να κλέψουν με κάθε τρόπο μέρος από την αγάπη του πατέρα τους δίνουν έναν μοναδικό τόνο στη συζήτηση…

Θάλασσα

Και ο Χελιώτης αν μη τι άλλο δεν κρύβεται πίσω από τις όποιες λέξεις ξεκαθαρίζοντας από την αρχή «δεν μετάνιωσα ποτέ για την επιλογή μου να αφήσω την Αθήνα και να έρθω στη Νάξο. Δεν πήρα κανένα ρίσκο αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου άτομο υψηλού κινδύνου. Άλλωστε όταν ήρθαμε (σ.σ. το 2004) ξέραμε ότι υπήρχε νοσοκομείο και θα μπορούσε να καλυφθεί κάποιο πρόβλημα εάν παρουσιάζονταν στην διαδρομή. Θεωρώ ότι μου βγήκε σε καλό αυτή η μετακίνηση και θα έλεγα σε πολύ καλό. Και το ότι βρίσκομαι εδώ, το οφείλω βασικά στη σύζυγό μου και βέβαια στα τρία παιδιά μου, τα κορίτσια μου»…  Υπάρχουν όμως πράγματα που τον κάνουν να αισθανθούν καλύτερα, όπως η θάλασσα: «Κοίταξε η διαφορά με την Αθήνα τελικά δεν είναι στους δρόμους ή τις υποδομές για ΑΜΕΑ και άτομα με ειδικές ανάγκες. Η διαφορά είναι στη …θάλασσα. Εδώ στη Νάξο η θάλασσα είναι γύρω σου, την αισθάνεσαι, την νιώθεις και έτσι σου φτιάχνει την ψυχολογία. Σε ανεβάζει κάθε πρωί που την βλέπεις» μας λέει και το πρόσωπό του φωτίζεται με δεδομένο όπως παρατηρούμε ότι κάθε παράθυρο ή και η βεράντα του σπιτιού του κοιτάζει προς την Γρόττα.

Σκουριά

Πάμε όμως στα της καθημερινότητας, αυτά που ενδεχομένως και να ενοχλούν.. «Κοίτα είναι απλά τα πράγματα. Καμία δημόσια υπηρεσία ή παιδική χαρά ή αρχαιολογικός χώρος, ακόμη και το Δημαρχιακό μέγαρο δεν έχουν πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες. Ακόμη και οι όποιες ράμπες υπάρχουν περισσότερο πρόβλημα προκαλούν παρά λύνουν. Θέλεις παράδειγμα; Έχεις προσέξει ποτέ την ράμπα που βρίσκεται στην Εφορία; Πιο εύκολο είναι να τραυματιστείς παρά να την ανέβεις. Έτσι σκουριασμένη που είναι, ο κίνδυνος παραφυλάει. Στους αρχαιολογικούς χώρους δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για άτομα που έχουν ανάγκες και δεν ξέρω τι γίνεται με το κάστρο που φτιάχνουν όπως έχω διαβάσει και έχω ακούσει ασανσέρ για την γρηγορότερη μετάβαση προς το εσωτερικό του. Ενδεχομένως να υπάρχει πρόβλεψη για μετακίνηση ΑΜΕΑ αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ένα ασανσέρ μπορεί να σηκώσει το αμαξίδιο μου, το οποίο αισίως φτάνει στα 300 κιλά».

Μπάνιο

Όμως υπάρχουν και τα πεζοδρόμια. Εδώ ο Στάθης γελάει, όσο μπορεί βέβαια «εδώ δεν μπορεί να περπατήσει καλά καλά ένας άνθρωπος που έχει δύο γερά πόδια, θα μπορούμε εμείς να μετακινηθούμε με τα αμαξίδιά μας;» Το «εμείς» πηγαίνει και στους υπόλοιπους Ναξιώτες οι οποίοι μετακινούνται με αμαξίδια είτε αυτά είναι χειροκίνητα είτε σκούτερ και θεωρεί ότι σε χειρότερη μοίρα είναι αυτοί που έχουν χειροκίνητα γιατί πολύ απλά χρειάζονται συνοδούς για τα δύσκολα σημεία πρόσβασης. Και δυστυχώς οι συνοδοί σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι οι μεγάλοι χαμένοι. «Από την πρώτη στιγμή που έρχεσαι στη Νάξο καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει καμία υποδομή για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και αυτό φαίνεται και στον τουρισμό καθώς δεν έρχονται άνθρωποι από το εξωτερικό με ειδικές ανάγκες για να κάνουν διακοπές στη Νάξο. Ακόμη και στις παραλίες η πρόσβαση είναι σχεδόν αδύνατη. Στον Άγιο Γεώργιο μπορείς να πας αλλά πώς να κάνεις μπάνιο όταν η θάλασσα είναι ρηχή». Εδώ παρεμβαίνει η σύζυγός του, Ειρήνη και αναφέρει ότι «για μπάνιο πηγαίναμε μερικές φορές στην Αγία Άννα, όπου υπάρχει ένα σημείο όπου όταν φτάσει κοντά στη θάλασσα στη συνέχεια να μπει στο νερό με την βοήθεια όμως πάντα συνοδού» ενώ ο ίδιος προσθέτει «ναι αλλά από τον μόλο μπορώ να πέσω γιατί είναι όπως στις πισίνες» Ο ίδιος πάντως διαθέτει επιχείρηση στην Γλυφάδα, στο Αλυκό και όπως αναφέρει «παλαιότερα είχα φτιάξει μία ξύλινη ράμπα για να μπορώ να πηγαίνω στην παραλία για μπάνιο, όμως αντιμετώπιζα ένα άλλο διαφορετικού είδους πρόβλημα: τα βράδια αρκετές φορές μου ξήλωναν την ράμπα γιατί χρησιμοποιούσαν τα ξύλα για να ανάβουν…. φωτιές».

Προεκλογικά

Κι από τα πεζοδρόμια, πηγαίνουμε στους δρόμους με τον κ. Χελιώτη να μας αναφέρει «εκτός από την παραλιακή οδό και τον περιφερειακό δρόμο όλοι οι άλλοι είναι προβληματικοί καθώς είναι κακοτράχαλοι. Δεν είναι εύκολη η μετακίνηση  και η φθορά που προκαλείται στα αμαξίδια είναι μεγάλη. Και βέβαια σε συνδυασμό με το γεγονός ότι σε αρκετά σημεία δεν υπάρχει φωτισμός, τότε η κατάσταση ναι είναι επικίνδυνη. Όμως αυτός ο συνδυασμός μπορεί να βλάψει κι έναν πεζό, οπότε το πρόβλημα είναι γενικότερο και δεν αφορά συγκεκριμένες ομάδες ατόμων που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Το τσιμέντο κάνει κακό σε όλους πάντως όταν δεν υπάρχει». Και βέβαια δεν θα αφήσει χαμένη την ευκαιρία να θυμίσει σε όλους μας πως φτιάχνονται οι δρόμοι στην πόλη «πρέπει να σου πω ότι περιμένω την προεκλογική περίοδο για να δω δρόμους καλύτερους και απαλλαγμένους από λακκούβες. Το έχω παρατηρήσει. Αυτό συμβαίνει πάντα. Κι όχι μόνο στην Νάξο….»

 τρακτέρ

Ο ίδιος πάντως δεν έχει αντιμετωπίσει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στη διάρκεια των τεσσάρων ετών που κινείται με το αμαξίδιο αν και όπως λέει με αρκετή δόση χιούμορ «νομίζω ότι εδώ οι συμπολίτες μου με προσέχουν περισσότερο γιατί με βλέπουν κάπως διαφορετικό. Άλλωστε έχουν δει περισσότερα τρακτέρ απ’ ότι ανθρώπους να οδηγούν αμαξίδια άρα υπάρχει περισσότερο σεβασμός» Όμως σοβαρεύει και προσθέτει ότι «δεν είναι θέμα παιδιάς ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπό σου. Είτε είσαι στην Αθήνα είτε είσαι στη Νάξο ο ίδιος είσαι. Και η διαφορετικότητα είναι αυτή που κάνει τους ανθρώπους να φρενάρουν». Η Ειρήνη πάντως γελάει και αναφέρει μιλώντας προς τον σύζυγό της «εσύ δεν έχεις πρόβλημα ότι δεν σε προσέχουν γιατί πολύ απλά σταματάς στη μέση του δρόμου και έτσι οι άλλοι αναγκαστικά σε προσέχουν»….

Αντίδραση

Ο Χελιώτης επιμένει πάντως εκφράζοντας το παράπονό του «μπορεί η παραλιακή οδός να είναι η πιο προσβάσιμη για άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά κάτι θα πρέπει να γίνει με τα αυτοκίνητα και τις μηχανές που αναπτύσσουν μεγάλη ταχύτητα. Αρκετοί είναι αυτοί που με την πρώτη ευκαιρία ακόμη και σ’ αυτό τον πολυσύχναστο δρόμο επιλέγουν να πατήσουν το γκάζι. Ίσως εάν τοποθετηθούν ένα ή δύο σαμαράκια να έκοβε την διάθεση για να τρέξει το αυτοκίνητο ή η μηχανή». Το χειρότερο όμως είναι αυτό που συμβαίνει στην Παπαβασιλείου, στον κεντρικό εμπορικό δρόμο «εκεί η κατάσταση είναι εκτός λογικής. Τα πεζοδρόμια είναι ανύπαρκτα, ράμπες δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα και ο καθένας σταματάει ή παρκάρει όπου θέλει. Οπότε η κίνηση με τον αμαξίδιο είναι πολύ δύσκολη και αρκετά επικίνδυνη. Βλέπεις το βασικό μειονέκτημα είναι ο ελάχιστος χρόνος αντίδρασης. Είναι δύσκολο να υπάρξει αντανακλαστική ενέργεια σε πολύ μικρό χρόνο, καθώς τα αμαξίδια αυτά δεν λειτουργούν όπως ένα κανονικό αυτοκίνητο».

Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Στάθη και τους ανθρώπους υψηλού κινδύνου δεν είναι τόσο το κυκλοφοριακό, ή η έλλειψη πεζοδρομίων, ή και πρόσβασης σε δημόσιες υπηρεσίες όσο η υγεία σε γενικότερο πλαίσιο. «Δυστυχώς το νοσοκομείο δεν είναι τελικά …νοσοκομείο και οι παροχές υγείας δεν είναι στο υψηλότερο δυνατό σημείο. Κι αυτό νομίζω το καταλαβαίνουμε όλοι. Όχι μόνο εγώ ή άνθρωποι που έχουν ειδικά προβλήματα»

Πορτάρα

Η αλήθεια είναι ότι εάν μπορούσε θα άλλαζε πολλά πράγματα στη Νάξο. Θα προσπαθούσε όμως αυτές οι αλλαγές να μην επηρεάσουν την φιλοσοφία και την ιστορία του νησιού. Θα ήθελε κι αυτός να ανέβει στην Πορτάρα και να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα, κάτι που κάνει από το μπαλκόνι του σπιτιού του, όμως δεν έχει την δυνατότητα καθώς η πρόσβαση στον κορυφαίο αρχαιολογικό χώρο του νησιού είναι απαγορευτική για κάθε άνθρωπο που είναι στην ίδια θέση μ’ αυτόν. Έχει καταφέρει με τους ανθρώπους που συνδιαλέγεται σε καθημερινή βάση να τους πείσει ότι πρέπει να σεβαστούν και τις ανάγκες των άλλων. Ο ίδιος αρνείται ότι είναι διαφορετικός ζητάει όμως από καταστηματάρχες φίλους του να κατανοήσουν ότι χρειάζεται να σκέφτονται και τους ΑΜΕΑ και έως τώρα έχει καταφέρει έστω και μικρά βήματα που όμως φαντάζουν τόσο μεγάλα εάν τα δεις μέσα στο σύνολο της Νάξου. Σκέφτεται ότι για να μπει στο Δημαρχείο, ένα κτήριο που θεωρείται σύγχρονο χρειάζονται ουσιαστικά δύο άνθρωποι για να τον βοηθήσουν να ανοίξει τις τέσσερις πόρτες που υπάρχουν στην είσοδο καθώς δεν υπάρχουν αυτόματες πόρτες. Και βέβαια σκέφτεται ότι δεν μπορεί να απολαύσει μία παιδική χαρά με τα παιδιά του γιατί η είσοδος είναι απαγορευμένη.

Μηχανάκια

Αυτό που του έχει μείνει είναι η απάντηση Δημοτικού άρχοντα προηγούμενης δημοτικής αρχής όταν του εξέφρασε το παράπονό του για την αδυναμία του δηλαδή πρόσβασης στην παιδική χαρά δίπλα στο Δημαρχείο. Μία πρόσβαση που είναι απαγορευτική καθώς υπάρχουν σιδερένιες μπάρες. Τότε είχε πάρει την απίστευτη απάντηση «Εάν βγάλουμε τα σίδερα θα μπεις όχι μόνο εσύ αλλά και τα μηχανάκια». Και ο Στάθης Χελιώτης εκφράσει με αφορμή αυτή την απάντηση που είναι καρφωμένη στο μυαλό του εδώ και τρία χρόνια «το μόνο που ζητάω είναι να έχω όλα τα δικαίωμα μου. Να μπορώ να παίζω με τα παιδιά μου στην παιδική χαρά. Όχι να αφαιρέσουν σε άλλους δικαιώματα»…

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΛΙΑΝΟΣ