Κύπρος «Μας αντιμετωπίζουν σαν αδέλφια»

Η οικογένεια του Βαγγέλη Μεσολογγίτη από τον περασμένο Ιούνιο βρίσκεται στην Λεμεσό της Κύπρου αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον – Τι λένε για την απόφαση να αφήσουν την Νάξο, για τον τρόπο που τους υποδέχτηκαν οι Κύπριοι και βέβαια για τις τρέχουσες εξελίξεις με βάση την αρνητική απάντηση της βουλής στην πρόταση του Eurogroup

 Ο δρόμος της ξενιτιάς δεν είναι εύκολος για κανέναν. Πόσο μάλλον όταν είσαι μεγάλος σε ηλικία, έχεις οικογένεια και τέσσερα παιδιά. Όμως, ο Βαγγέλης Μεσολογγίτης δεν το σκέφτηκε και πολύ. 

Από τη στιγμή που η οικογένειά του ήταν στο σύνολό της άνεργη και ο ίδιος ζούσε από το μεροκάματο της οικοδομής όταν του έγινε η πρόταση από φίλη που είχε γνωρίσει στο διαδίκτυο για να αναζητήσει δουλειά στην Κύπρο δεν το σκέφτηκε καθόλου. Έκανε τα χαρτιά του, στάθηκε και τυχερός καθότι μπήκε στη διαδικασία της κλήρωσης και από τον περασμένο Ιούνιο είναι κάτοικος Λεμεσού. Δεν το έχει μετανιώσει καθόλου έχει στο πλευρό του τη σύζυγό του Στέλλα και τον έναν τους γιο (ο μικρότερος δίνει φέτος Πανελλαδικές εξετάσεις και μένει στη Νάξο) και μας μεταφέρει την εμπειρία του ενώ στη συζήτηση μπαίνει και η σύζυγός του η οποία μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα τον χαρακτήρα των κυπρίων αλλά και την καθημερινότητά τους… Αυτό όμως που σίγουρα έχει εντυπωσιάσει την οικογένεια είναι η αγάπη που αντλούν μέσα από την επαφή τους με τους Κύπριους. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Στέλλα «μας έχουν σαν αδέλφια τους»…

Επαγγελματίες

Ο Βαγγέλης Μεσσολογγίτης μας βάζει στο κλίμα λέγοντας « έχω τέσσερα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν απλήρωτη 17 μήνες κι εγώ δούλευα στην οικοδομή. Αυτό ήταν το μοναδικό μας έσοδο. Ε τι να κάνω. Μία φίλη που είχα γνωρίσει μέσω του Internet από τα social media πριν από δύο χρόνια, τον περασμένο Μάρτιο, τέτοιες ημέρες που είπε ότι ο Δήμος Λεμεσού ζητούσε εργαζόμενους και με παρότρυνε να κάνω τα χαρτιά μου. Ε τα έκανα. Η αίτηση έγινε και μετά από δύο μήνες μου είπαν ότι εγκρίθηκε και θα έμπαινα σε κλήρωση. Δεν ήξερα βέβαια ότι είχαν δηλώσει συμμετοχή 3000 άνθρωποι. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι με είχαν ψάξει προσωπικά δημοτικοί Σύμβουλοι για να με πληροφορήσουν σχετικά με τις διαδικασίες. Έγινε η κλήρωση με πλήρη διαφάνεια και ήμουν ένας από τους 14 που κληρώθηκα. Ε από τον Ιούνιο είμαι στην Λεμεσό μαζί με τη σύζυγό μου και εργάζομαι. Μου βρήκαν σπίτι, αμάξι και εργάζομαι. Όπως κατάλαβα όπως έχει όρεξη για δουλειά στο νησί ανταμείβεται. Είναι απόλυτα επαγγελματίες, δουλεύουν σκληρά αλλά οι απολαβές είναι υψηλές και δεν έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα. Με τις υπερωρίες του Σαββατοκύριακου μπορεί να φτάσω ακόμη και τα 1800 ευρώ το μήνα. Και είμαι έκτακτος, αλλά από την πρώτη ημέρα είμαι ασφαλισμένος . Είναι πολύ σημαντικό αυτό για έναν οικογενειάρχη. Και όταν γίνω μόνιμος τότε αυτόματα ο μισθός μου σχεδόν θα διπλασιαστεί. Η δουλειά όμως επαναλαμβάνω είναι σκληρή, δύσκολη και δεν μπορείς να κοροϊδέψεις κανέναν. Το πρόγραμμά μου είναι σταθερό είμαι σε μία περιοχή που έχει πολύ δουλειά και προσπαθώ να ανταποκρίνομαι σε ότι μου ζητάνε»

Καθημερινότητα

Η σύζυγός του Στέλλα, όταν βρέθηκε στη Κύπρο προέρχονταν από την εμπειρία του Ελληνικού Δημοσίου. Τώρα εργάζεται σε μία ιδιωτική επιχείρηση που έχει σχέση με το εμπόριο ψωμιού και μάλιστα η εταιρία πρόσφατα απέκτησε εργοστάσιο στο Ντουμπάι. Είναι με δοκιμαστικό συμβόλαιο, έχει ξεπεράσει τους έξι μήνες και ετοιμάζεται να υπογράψει συμβόλαιο ως μόνιμη εργαζόμενη «εδώ δεν υπάρχουν συμβάσεις. Υπάρχουν συμβόλαια με ρήτρα ανανέωσης κάθε χρόνο. Όμως υπάρχει αξιολόγηση. Και ξέρεις ότι μπορείς να εξελιχθείς καθώς όλα εξαρτώνται από εσένα. Μας στέλνουν σε όλα τα σεμινάρια ώστε να έχουμε πλήρη κατάρτιση και μάλιστα στο εξάμηνο πάνω αν και είμαι σε δοκιμαστική περίοδο πήρα την πρώτη μου αύξηση. Τα χρήματα είναι καλά. Να φανταστείς ότι ένας καθηγητής στο σχολείο παίρνει περίπου 5.500 ευρώ το μήνα. Η καθημερινότητα δεν είναι ιδιαίτερα ακριβή. Ότι έχει σχέση με τα είδη πρώτης ανάγκης είναι σχετικά φτηνά γιατί είναι χαμηλός ο ΦΠΑ. Το κρέας κοστίζει περίπου 3,5 ευρώ το κιλό. Αντίθετα είναι ακριβά πράγματα και υπηρεσίες που δεν είναι πρώτης ανάγκης. Για να ανανεώσουμε το δίπλωμα του αυτοκινήτου πληρώσαμε 40 ευρώ όταν στην Ελλάδα θέλεις 300. Η τα τέλη κυκλοφορίας είναι γύρω στα 70 ευρώ όταν στην Ελλάδα χρειάζεσαι 180. Εντάξει ακριβά είναι τα γλυκά. Ακριβά είναι και τα αυτοκίνητα γιατί δεν έχει συγκοινωνίες. Στις 5.30 το απόγευμα σταματούν. Μετά πρέπει να έχεις δικό σου αυτοκίνητο για να κινηθείς. Άρα η συντήρηση του αυτοκινήτου είναι ακριβή»….

Οπτική

Τι έκανε όμως εντύπωση στην Στέλλα; «αυτό που πρέπει να επαναλάβω είναι ότι είμαστε πολύ καλύτερα σε σχέση με την Ελλάδα. Η βασική διαφορά όμως στις δύο χώρες είναι η οπτική που βλέπουν τα πράγματα. Εδώ είναι αισιόδοξοι. Ίσως να έχει παίξει ρόλο και το γεγονός ότι έχουν βγει από έναν πόλεμο σχετικά πρόσφατα. Υπάρχει ο πόνος από τα κατεχόμενα. Στην Κύπρο δεν ξεχνάνε. Θέλουν να βοηθήσουν πολύ τους Έλληνες. Αυτό δεν φαίνεται μέσα από τα ΜΜΕ προφανώς. Θεωρούν ως απαράδεκτο γεγονός οι Έλληνες, οι Ελλαδίτες να αντιμετωπίζουν την πείνα. Δεν το χωράει το μυαλό τους. Μας το λένε συνέχεια. Άκουγα όταν ήμουν στην Ελλάδα για τα «Κυπριακά γαϊδούρια», όμως τώρα ξέρω ότι εμείς είμαστε τα πραγματικά γαϊδούρια. Εδώ έμαθα ότι πολλά πράγματα που είχα μάθει στη διάρκεια της ζωής μου είτε ως έφηβη, είτε ως νέα ήταν αντίθετα, δυστυχώς υπάρχει πολύ μεγάλη προπαγάνδα στην Ελλάδα. Θέλεις να σου πω ένα παράδειγμα; Εδώ τιμούν τους Ελλαδίτες που έπεσαν στη διάρκεια του Αττίλα, το 74. Μόλις ήρθαμε στην Λεμεσό με κάλεσαν και πήγα στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, στο στρατιωτικό κοιμητήριο στη Λευκωσία. Εκεί είδα παιδιά από το Γλινάδο, που είχαν έρθει να τιμήσουν ένα δικό μας άνθρωπο, τον Ζαχαράτο. Ξέρουν να τιμούν τους ήρωες. Τους πολεμιστές. Το κάνουν κάθε χρόνο. Θεωρούν ότι αυτά τα παιδιά τα έστειλαν εδώ για να πολεμήσουν και τα πούλησαν οι κυβερνήσεις. Οι κάτοικοι εδώ ήθελαν την Ένωση με την Ελλάδα»

Αγωνία

Και η Στέλλα συνεχίζει «πρέπει να ρθείτε όλοι να δείτε τι συμβαίνει στις εθνικές εορτές. Στην 28^η Οκτωβρίου η παρέλαση ήταν το κάτι άλλο. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα, την υπερηφάνεια του να είσαι Έλληνας. Δέος είναι ίσως η μοναδική λέξη που μπορεί να περιγράψει όλα όσα έζησα. Ξέρεις τι είναι να ακούς ακόμη και τα μικρά παιδιά να τραγουδούν «Τούρκοι είμαστε εδώ. Ελάτε εάν τολμάτε». Η αντιμετώπιση που είχαμε από την πρώτη ημέρα ήταν κάτι το ξεχωριστό. Μας βοήθησαν σε ότι είχαμε ανάγκη. Μας αντιμετώπισαν σαν αδέλφια μας. Ακόμη και καλύτερα θα έλεγα. Νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους. Συνεχώς μας ρωτούν τι γίνεται στην Ελλάδα. Πως μπορούμε να βοηθήσουμε; Μαζεύουν και στέλνουν χρήματα και τρόφιμα. Δεν ξέρω που πηγαίνουν αλλά το κάνουν. Αναρωτιούνται βέβαια και για το πώς φτάσαμε έως εδώ. Ένας ηλικιωμένος πρόσφατα στη δουλειά με ρώτησε «που βρήκαν αυτοί οι άνθρωποι τα δις και τα έφαγαν;» τι να τους απαντήσω αλήθεια;

Σιγουριά

Και βέβαια φτάνουμε στην επίμαχη ερώτηση που έχει σχέση με το ..σήμερα στην Κύπρο. Η Στέλλα απαντάει χωρίς περιστροφές. «Πρέπει να σου πω ότι στο λίγο διάστημα που είμαι εδώ κατάλαβα ότι θα απαντούσαν «όχι» στην πρόταση που τους έγινε από το Eurogroup. Βλέπεις οι Κύπριοι έχουν μάθει καλά από κατακτητές. Είναι οι Τούρκοι απέναντι. Είναι οι Άγγλοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Έχουν βάση όπου όλα κινούνται με το αγγλικό δίκαιο. Είναι κράτος εν κράτη εκεί. Επομένως δύσκολα θα έλεγαν «ναι» σε μία πρόταση που μοιάζει να τους σκλαβώνει. Βλέπεις υπάρχει και μία άλλη διαφορά. Οι βουλευτές εδώ είναι καθημερινοί άνθρωποι. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας χωρίς φανφάρες και συνοδείες. Άρα ξέρουν τι αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποί τους. Μπορεί να έχουν ακριβά αυτοκίνητα αλλά είναι τόσο απλοί που πραγματικά δεν τους ξεχωρίζεις. Όταν ακούσαμε ότι ο Σαρρής (σ.σ. υπουργός οικονομικών της Κύπρου) υπέγραψε για την φορολόγηση των καταθέσεων, υπήρξε αντίδραση. Όχι όμως βία. Οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν όλοι. Το συζήτησαν και με τον τρόπο τους αντέδρασαν. Δεν υπήρξε καμία μορφή βίας. Κινητοποιήσεις ναι, αλλά ως ένα βαθμό. Και βέβαια χάρηκαν πάρα πολύ για την απόφαση των βουλευτών να πουν όλοι «όχι» στην πρόταση από την Ευρώπη. Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο αλλά νιώθω αισιόδοξη, το βλέπω στα πρόσωπά τους. Όσο για τους Ρώσους; Εδώ το λιμάνι της Λεμεσού κατασκευάζεται από ρωσική εταιρία. Εργάζονται μόνο Κύπριοι. Οι Ρώσοι ήρθαν στη Κύπρο και έφεραν χρήματα, πολλά χρήματα. Σεβάστηκαν παράλληλα τους ανθρώπους και την ιστορία του νησιού. Είναι λίγο πολύ της ίδιας νοοτροπίας. Δεν ήρθαν για να κατακτήσουν κανέναν με τα λεφτά τους. Και αυτό το σεβάστηκαν όλοι. Και έτσι χαίρονται με τους Ρώσους»…

Η Στέλλα και ο Βαγγέλης πριν από έναν χρόνο περίπου έκαναν μία επιλογή. Άφησαν την πατρίδα τους, τη Νάξο και παρά το γεγονός ότι δεν είναι και παιδιά, πήραν το δρόμο για την ξενιτειά. Αγαπήθηκαν αμέσως από τους κατοίκους της Λεμεσού και μοιάζουν να μην το έχουν μετανιώσει ούτε στιγμή…. 

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΛΙΑΝΟΣ