«Αναπαράγοντας το αδιέξοδο»,

Υπό τον γενικό τίτλο «Αναπαράγοντας το αδιέξοδο», ο Γενικής Ιατρικής του Γενικού Νοσοκομείου Νάξου Ηλίας Καραμπάτσος, παρέδωσε στην στήλη την παρακάτω επιστολή, «αφήνοντας στην διακριτική μας ευχέρεια την δημοσίευσή της».

Δεκατρείς μήνες μετά την υπογραφή του Μνημονίου αντί για διέξοδο οι πολίτες βλέπουν την οικονομία να βυθίζεται στην ύφεση, δημιουργώντας οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Την ελπίδα έχει αντικαταστήσει η απόγνωση, που μεταλλάσσεται σε οργή. Σ΄ αυτές τις εύφλεκτες συνθήκες είναι ευτύχημα που η κοινωνική οργή διοχετεύεται στο ειρηνικό κίνημα των «Αγανακτισμένων» και όχι σε τυφλές εκρήξεις. Γιά πόσο όμως; Σε έξαρση χαμαιλεοντισμού, άρχουσες ελίτ που εξέθρεψαν και εξωράισαν την κλεπτοκρατία, την σπατάλη, τον ανορθολογισμό και την ατιμωρησία έχουν μετατραπεί σε σημαιοφόρους της λιτότητας, αλλά μόνο για τους κάτω. Οι πιό θρασείς, μάλιστα, κουνάνε ανερυθρίαστα το δάκτυλο στην κοινωνία. Οχι ότι οι πολίτες είναι αθώοι. Το ψάρι, όμως , βρωμάει από το κεφάλι. Οι ίδιες ελίτ επιδεικνύουν προκλητική ιδιοτέλεια.

Καταγγέλλουν τον λαϊκισμό και τις συντεχνίες, την διαφθορά των δημοσίων υπαλλήλων και την φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων, αλλά ποτέ το πολυπλόκαμο σύστημα της διαπλοκής, που τροφοδότησε τον παρασιτισμό και παρεμπόδισε τις παραγωγικές δραστηριότητες. Η λεηλασία του δημοσίου χρήματος είναι συστημικό φαινόμενο, αλλά απ΄ αυτήν επωφελήθηκε περισσότερο η κορυφή παρά η βάση της κοινωνικής πυραμίδας. Η έξοδoς από την κρίση απαιτεί αναδιάρθρωση του χρέους από ένα εθνικό σχέδιο εξυγίανσης και ανάπτυξης. Το ριζικό νοικοκύρεμα στα έσοδα και τις δαπάνες μπορεί να εξοικονομήσει τεράστιους πόρους. Η αξιοποίηση των λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων μπορεί να σπάσει τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ούτε την αναδιάρθρωση διεκδίκησε ούτε σχέδιο εκπόνησε. Δεν απέτυχε μόνο στους δημοσιονομικούς στόχους. Σπατάλησε και το πολύτιμο κεφάλαιο της κοινωνικής ανοχής σε επώδυνα μέτρα και μεταρρυθμίσεις.
Η διαφωνία, λοιπόν, δεν αφορά τον μηδενισμό του ελλείμματος, αλλά τον τρόπο. Είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση έχει ελάχιστα βάλει χέρι στα «μεγάλα ψάρια» και στους φορείς της κλεπτοκρατίας, την ώρα που γονατίζει τους εύκολους στόχους, μισθωτούς, συνταξιούχους και παραγωγικές επιχειρήσεις; Η άνιση κατανομή των βαρών ακυρώνει το ηθικό υπόβαθρο της συλλογικής προσπάθειας εξόδου από την κρίση, παροξύνει την λαϊκή οργή και αυξάνει τις πιθανότητες κοινωνικής ανάφλεξης, Εκτός αυτού, όταν αφυδατώνεις μία ήδη στεγνή αγορά προκαλείς ανήκεστο βλάβη στο παραγωγικό δυναμικό και ως εκ τούτου αναπαράγεις αδιέξοδο
Παρατηρήσεις
1. Το παραπάνω άρθρο του δημοσιογράφου ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΙΓΕΡΟΥ είναι πιστή αντιγραφή από την Εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 10/06/11. Οι υποσημειώσεις με μαύρα γράμματα δικές μου.
2. Όποιος έχει στοιχειωδώς μελετήσει το Μνημόνιο δεν μπορεί παρά να δεχθεί ένα βασικό αποτέλεσμα της εφαρμογή του. Τον βίαιο μετασχηματισμό (οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό) της Ελληνικής κοινωνίας. Είναι μία βίαιη κοινωνική ανατροπή των πάντων. Τώρα πλέον είναι φανερό ότι τα οικονομικά μέτρα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το απίστευτο και τραγικό είναι ότι τον άλλον κοινωνικό μετασχηματισμό, αυτόν που εγκυμονείται στο Σύνταγμα και αλλού, επιχειρούν να ελέγξουν τα κόμματα χωρίς να κατανοούν την σημασία του αλλά ούτε και την σημασία του κοινωνικού μετασχηματισμού που επιβάλει το Μνημόνιο.

3. Το αστείο είναι ότι η τρόϊκα μέσα από τα μέτρα που εισηγείται δείχνει τον δρόμο της επιβίωσης στον υπάρχον πολιτικό σύστημα με λιγότερες ρεμούλες και παρασιτισμό. Με άλλα λόγια τους υποδεικνύει ότι στην Ελλάδα ο τρόπος παραγωγής μπορεί μεν να είναι καπιταλιστικός αλλά, το πολιτικό σύστημα είναι κοτσαμπάσικο και πρέπει να αλλάξει. Αυτό όμως θα έχει σαν συνέπεια την διάλυση του πελατειακού κράτους. Λίγο δύσκολο όταν το ζητάς από πολιτικούς κοτσαμπάσηδες.

Ζούμε ιστορικές στιγμές.