"Μία ημέρα στην Παρθένα"

Είναι από τις ευκαιρίες που σου δίνονται μία φορά το χρόνο και μοιάζει αδιανόητο να της χάσεις. Έστω κι εάν κινδυνεύεις με απόλυση. Στο άκουσμα του εορτασμού στη Παρθένα, νησάκι απέναντι από την Μικρή Βίγλα, του πανηγυριού «Τση Πληθερής» χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησα θετικά… Η εμπειρία όπως αποδείχτηκε άλλωστε άξιζε το κόπο έστω κι εάν σήμερα μοιάζω με ερυθρόδερμος, απόγονος κάποιας φυλής ινδιάνων… Οι κάτοικοι της περιοχής για δεύτερη σερί χρονιά προσπάθησαν να δώσουν ένα διαφορετικό τόνο στο πανηγύρι αλλά ενώ είχαν σύμμαχο τον καιρό, είχαν αντίπαλο τις βουλές της περιφέρειας που εδώ και δέκα ημέρες έχει κλείσει την κεντρική αρτηρία του επαρχιακού δρόμου Νάξου – Αλυκού λόγω επισκευών στην περιοχή της Βίβλου. Βέβαια πρέπει να σημειώσουμε ότι ο δρόμος είχε ανοίξει χθες μετά από πρόταση και ενέργεια του Θανάση Γρυλλάκη (προϊσταμένου του Γραφείου Τεχνικών Έργων της Περιφέρειας Ν. Αιγαίου στη Νάξο) αλλά οι περισσότεροι προτίμησαν τόσο το δρόμο από τα Καλαμούρια όσο κι από το Σαγκρί. Μάλιστα ακόμη και ο Δήμαρχος Νάξου και Μικρών Κυκλάδων που ήρθε στην Παρθένα μαζί με τον αντιδήμαρχο Πρωτονοτάριο και τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Μαυρομμάτη, ακολούθησε το δρόμο από τα καλαμούρια και όπως είπαν οι κάτοικοι «ευκαιρία να δει από πρώτο χέρι την ταλαιπωρία που περνάμε σε καθημερινή βάση»


Κοσμοσυρροή
Ποια ήταν όμως η εμπειρία μου; Ήμουν τυχερός γιατί πήγα μετά τις 11 το πρωί. Κι αυτό γιατί από τις 9.30 έως τις 11 ουσιαστικά δεν γίνονταν μετακινήσεις με το καΐκι Αγ. Νικόλαος καθώς η ξύλινη προβλήτα που είχε κατασκευαστεί παρασύρθηκε από τον αέρα που εμφανίστηκε κάπως φουσκωμένος το πρωί της Πέμπτης. Όχι όμως τόσο ώστε να δημιουργήσει προβλήματα στην μεταφορά των προσκυνητών. Όταν έφτασα μετά από πέντε λεπτά ταξιδιού στη νησίδα μπορώ να πω εντυπωσιάστηκα από το πλήθος του κόσμου με τους κατοίκους αλλά και τους κατόχους του καϊκιού να μιλάνε για τουλάχιστον 500 επισκέπτες (!!!) κάτι που δεν είχε προηγούμενο…. Η θεία Λειτουργία είχε τελειώσει και όπως ήταν λογικό υπομονετικά όλοι περίμεναν για τον δρόμο της επιστροφής…

Πλούσια εδέσματα
Στο μικρό νησάκι το μόνο που ακούγονταν ήταν οι ήχοι των μουσικών οργάνων που είχαν τρεις προσκυνητές, ενώ η μύτη έσπασε από την μυρωδιά των κοψιδιών που από το πρωί ψήνονταν στις ψησταριές. Το κρασί έρεε άφθονο όπως άλλωστε και το ξινόγαλο που μοίρασαν στους επισκέπτες. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι βάση του εθίμου την συγκεκριμένη ημέρα όπως αναφέρουν οι συγγραφείς «Κάποτε, σε μία εποχή, όχι και τόσο μακρινή, ήταν η γιορτή για να πληθύνουν τα «ζουλοπρόβατα». Ήταν μία ελπίδα, μία προσευχή για καλοτυχία. Οι βοσκοί μοίραζαν το ξινόγαλο σαν συμβολική προσφορά με την προσδοκία της καλής σοδειάς αλλά και σαν πράξη συμφιλίωσης και αλληλεγγύης».

Σχόλια αρνητικά
Από εκεί και πέρα και μετά από μία σύντομη περιήγηση στη νησίδα ήρθε η ώρα της επιστροφής που η αλήθεια είναι ότι ήταν και το μοναδικό σημείο που σήκωσε μεγάλη κουβέντα και δημιούργησε αρκετές μικρό παρεξηγήσεις κυρίως λόγω της κούρασης από την αναμονή. Με δεδομένο ότι υπήρχε μόνο ένα καΐκι ουσιαστικά είχαμε τρία ταξίδια ανά μία ώρα και οι Έλληνες προσκυνητές απέδειξαν ότι δεν είναι και τόσο της αντοχής… Εντάξει είχαν την δικαιολογία της κούρασης και του καυτού ήλιου που έπεφτε στα πρόσωπα όλων αλλά η τάση τους να λειτουργήσουν σε πανικό και όχι με ουρά και ψυχραιμία προσκάλεσε αρκετά σχόλια από τους ξένους επισκέπτες. Άλλωστε ήταν το δεύτερο σημείο αναφοράς στην περιήγησή μας. Πολλοί ξένοι κυρίως μεγάλοι σε ηλικία που είχαν έρθει στο νησάκι και οι οποίοι υπομονετικά περίμεναν σε μία ουρά που έμπαζε από παντού.

Η λιποθυμία
Είναι λάθος να θίξουμε τους διοργανωτές γιατί φάνηκε ότι είχαν όλη την καλή διάθεση να βοηθήσουν. Αλλά όταν οι συντοπίτες τους ενεργούν βιαστικά τότε όλα χαλάνε. Είναι χαρακτηριστικό ότι μία αλλοδαπή κυρία δεν άντεξε στην ορθοστασία και τον ήλιο με αποτέλεσμα να έχει λιποθυμικές τάσεις και αρκετοί ήταν αυτοί που σκέφτηκαν γιατί να χάσουν την σειρά τους ώστε να μεταφερθεί η κυρία στην ακτή. Τελικά μεταφέρθηκε στη ξηρά και με την βοήθεια γιατρού που βρίσκονταν στο νησί όλα πήγαν καλά… Μπορεί το προσκύνημα στην Παναγία να κράτησε περίπου πέντε ώρες και ο εκδότης της εφημερίδας να έφτασε στα όρια του εγκεφαλικού αλλά αυτή η εμπειρία της επίσκεψης δεν αλλάζει με τίποτα…
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΛΙΑΝΟΣ