Οι μικροί, οι μεγάλοι, οι χωρίς
κομματικές ταμπέλες, οι γυναίκες και οι άνδρες που, προ καιρού, για πολλοστή
φορά τα τελευταία δύο χρόνια ξεχύθηκαν στους δρόμους των Αθηνών και…
«βούλιαξαν» το Σύνταγμα, αλλά και όλοι όσοι στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα
εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να εκδηλώνουν την αγανάκτησή τους για τα
προωθούμενα μνημονιακά μέτρα είναι η ελπίδα - η ελπίδα που σαν άσβεστη φλόγα
«καίει» στην ελληνική κοινωνία μέσα, σηματοδοτώντας το αύριο της χώρας. Διότι
«αύριο» θα υπάρξει. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρξει…
Η λαίλαπα του οικονομικού πολέμου
που μας ξετίναξε την χρονιά που φεύγει μπορεί να μας τσάκισε, όμως δεν μας
«πέθανε». Εξακολουθεί δε, η ελληνική κοινωνία να παραμένει ζωντανή, παρά το
γεγονός ότι έχει άσχημα καταπονηθεί από τα δυσβάσταχτα - αντιλαϊκά μέτρα του
μνημονίου. Και αυτό είναι ελπιδοφόρο… Και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία,
οφείλουμε, αν μη τι άλλο στους νέους -που όπως είπε, προ μηνών, ο πρόεδρος της
Δημοκρατίας κ. Παπούλιας, καλούνται να πληρώσουν έναν λογαριασμό για τον οποίο
δεν φέρουν καμία ευθύνη- να παλέψουμε για τα «πιστεύω» μας. Άλλωστε, η
επαγρύπνηση και η αγωνιστικότητα της κοινωνίας είναι ο μόνος τρόπος αποφυγής
της οποιασδήποτε ανελευθερίας και εκμεταλλεύσεως. Η επαγρύπνηση και η
αγωνιστικότητα της κοινωνίας σε κάθε περίπτωση είναι το μεγάλο μας «όπλο»
ενάντια στην οικονομική κρίση και στην πολιτική των (απανωτών) μνημονίων που οι
τελευταίες κυβερνήσεις έχουν υιοθετήσει. Η επαγρύπνηση και η αγωνιστικότητα της
κοινωνίας είναι ο μόνος δρόμος που όλοι μας -υποψιασμένοι και ανυποψίαστοι-
οφείλουμε να «πάρουμε» μέσα στην νέα χρονιά που έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι σαν
αυτές τις προηγούμενες…
Νέες δοκιμασίες θα «γευτούμε» μέσα
στο 2013, όμως αυτό σε καμία των περιπτώσεων δεν πρέπει να μας πτοήσει. Χρέος
μας είναι να κρατήσουμε όρθια την χώρα μέσα στον οικονομικό, κοινωνικό και
ηθικό χαλασμό που την βρήκε.
Αλίμονο στους Έλληνες, αν η
πολιτική των «κηπουρών» -οι οποίοι με τις κατάπτυστες επιλογές τους έφεραν
τούμπα τα πράγματα στην Ελλάδα της δεύτερης δεκαετίας του 21 αι.- γίνει
«θεσμός» (;) στην δόλια χώρα (μας)…
2013: Μπορούμε ένα νέο ξεκίνημα!
Ένα νέο ξεκίνημα. Μία νέα ζωή.
Είναι, άραγε, εύκολο; Άνθρωποι με καριέρα, αξιοπρεπείς, αναγκάζονται να
ξενιτευτούν για να αναζητήσουν καλύτερη τύχη, αφού εδώ η κατάσταση έχει γίνει
απελπιστική. Όσο αισιόδοξα και να θέλεις να δεις τα πράγματα, κάτι γίνεται και
η ψυχολογία σου πιάνει πάτο.
Όλοι βγαίνουν στους δρόμους, οι
μισθοί και οι συντάξεις είναι της πείνας, δουλειές δεν υπάρχουν και η ανεργία
χτυπάει «κόκκινο». Αυτά είναι τα θέματα που καθημερινά παρακολουθούμε στα
δελτία ειδήσεων. Είναι η σκληρή πραγματικότητα, που όσο και να ελπίζεις ότι τα
πράγματα θα αλλάξουν κάποια στιγμή, τα φτερά σου κόβονται βλέποντας εικόνες που
θυμίζουν πόλεμο, κατοχή. Όμως δεν γίνεται να το βάλουμε κάτω. Δεν είναι ίδιον
της φυλής μας…
Μπορεί η ελληνική κοινωνία να
ξαναβρεί τον δρόμο της, φτάνει ξύπνια να είναι όταν το ημερολόγιο μέσα στις
επόμενες ώρες δείξει 1.1.2013.
Ετοιμαζόμαστε να ξεκρεμάσουμε από
τον τοίχο το ημερολόγιο τού 2012… Θέλουμε -αυτή είναι η αλήθεια- να την
διώξουμε μια ώρα αρχύτερα ετούτη την χρονιά που πνέει τα λοίσθια, έτσι, γιατί
μας έμπασε πιο πολύ μέσα στην θεοσκότεινη σήραγγα του Δ.Ν.Τ.
Την «πατήσαμε», κατά το κοινώς
λεγόμενο, φίλοι μου, μέσα στο ‘12. Και την «πατήσαμε» άσχημα. Όμως, το κεφάλι
δεν το σκύψαμε.
Νάξος και Μικρές Κυκλάδες:
Πολυτέλειες για άλλες ήττες δεν έχουμε
Για το νέο έτος που έρχεται με
χίλια, και που δεν μπορούμε να πούμε ότι θα είναι καλύτερο από την χρονιά που
φεύγει, δεν πρέπει, φρονώ, να κάνουμε όνειρα. Στόχους, πρέπει να θέσουμε.
Στόχους, υλοποιήσιμους.
«Πολυτέλειες» άλλων εποχών, ας τις
ξεχάσουμε. Δεν προσφέρεται η νέα χρονιά για… υπερφίαλα μυαλά…
Η Νάξος και οι Μικρές Κυκλάδες,
περιμένουν πολλά. Και καλά κάνουν! Όμως, για πολλά δεν προσφέρεται τούτη η
εποχή που κουβαλά στους ώμους της τις … αμαρτίες τού μνημονίου.
Η Νάξος και οι Μικρές Κυκλάδες, θα
πρέπει να θέσουν στόχους υλοποιήσιμους. Τα απαραίτητα, θα πρέπει να τα
απαιτήσουμε. Και όλα όσα πέραν των «απαραιτήτων» χρειαζόμαστε, επιβάλλεται να
τα διεκδικήσουμε με σθένος.
Τα νησιά μας χρόνια τώρα
ταλανίζονται από προβλήματα μικρά και μεγάλα... Προβλήματα όμως, που ουδέποτε
κάναμε κάτι για να «απαντηθούν»… Και αναφέρομαι σε εμάς, διότι εμείς με τις
επιλογές μας συντηρούμε αυτά τα προβλήματα.
Τις λύσεις των προβλημάτων, λίγο
ώς πολύ, όλοι μας τις γνωρίζουμε. Όμως, δεν τις «επιλέγουμε». Δεν τις
διεκδικούμε, επίσης.
Εκλέγουμε δημάρχους, εκλέγουμε
περιφερειάρχες, εκλέγουμε βουλευτές, όμως ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, δεν πιάνουμε από
το αφτί τους εκλεκτούς εκλεγμένους μας, διεκδικώντας και απαιτώντας λύσεις,
λύσεις άμεσες, λύσεις αποτελεσματικές.
Συχνά πυκνά, μου δημιουργείται η
εντύπωση ότι η δημοκρατική μας συνείδηση κάνει φτερά και χάνεται, μόλις
εκτελέσουμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα. Ψηφίσουμε, και εκεί τελειώνουν όλα.
Από την επομένη κάθε εκλογικής
αναμετρήσεως «διπλώνουμε» τα φτερά, καταπίνουμε αμάσητες τις επιθυμίες μας και…
συμβιβαζόμαστε. Όμως, δεν πρέπει «έτσι». Κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με ήττα.
Και «πολυτέλειες» για άλλες ήττες
δεν έχουμε.
Στο τελείωμα τού 2012, όλοι εμείς
οι κάτοικοι Νάξου και Μικρών Κυκλάδων πρέπει να βάλουμε στόχους. Όπως: η Υγεία,
η Δημόσια Υγεία, η Δημόσια Εκπαίδευση και η Παιδεία, ο Πολιτισμός, ο Τουρισμός,
η Καθημερινότητα.
Όλοι εμείς, που τις αποφάσεις μας
τις έχουμε πάρει ως προς τον μόνιμο τόπο διαμονής μας, εάν θέλουμε «να δούμε
μια μέρα καλή», πρέπει από τον πρώτο μήνα τού νέου έτους να κάνουμε ό,τι δεν
κάναμε πέρσι, πρόπερσι κ.ο.κ.
Οι επιθυμίες μας, πρέπει να γίνουν
«απαίτηση. Πρέπει να γίνουν «διεκδίκηση». Πρέπει οπωσδήποτε να δώσουμε λύσεις
σε (όλα) όσα μας πληγώνουν, σε (όλα) όσα απειλούν την παρουσία μας σε τούτα τα
νησιά.
Λέει κάπου ο Σεφέρης: «Όπου και να
πάω η Ελλάδα με πληγώνει». Και συνεχίζει ο Ελύτης: «Σε όλους τους τόπους και αν
γυρνώ, μόνο ετούτον αγαπώ».
Τώρα που η Ελλάδα «σέρνεται», τώρα
είναι που πρέπει εμείς, να κάνουμε την υπέρβαση. Τούτο δεν σημαίνει ότι πρέπει
σώνει και καλά, να ζητήσουμε από τους εκλεκτούς εκλεγμένους μας λαγούς με
πετραχήλια. Όχι. Θα είναι λάθος αυτό, τούτες τις κρίσιμες ώρες που περνάει / βιώνει
η δόλια χώρα. Όμως επιβάλλεται να διεκδικήσουμε ό,τι είναι εφικτό να
κερδίσουμε, εξαντλώντας, μάλιστα, όλα τα περιθώρια…
Δεν θα πρέπει να δώσουμε, φίλες
και φίλοι, το δικαίωμα σε αυτούς που «πάτησαν στις πλάτες μας», για να
αναρριχηθούν στην εξουσία, τοπική και κεντρική, να μας κάνουν τον βίο αβίωτο σε
ετούτη την γωνιά των Κυκλάδων. Σε ετούτη την γωνιά, της οποίας τα προσόντα
παραμένουν αναξιοποίητα…
Θα καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια;
…Και, άντε, κάποιοι έχουν τα
κότσια να ρισκάρουν τα πάντα και να φύγουν εκτός Ελλάδος, όπως σιχτιρίζοντας
τους πάντες και τα πάντα ισχυρίζονται -, οι υπόλοιποι; Θα καθόμαστε με
σταυρωμένα χέρια; Θα βλέπουμε ημέρα με την ημέρα, να περνάει η κάθε στιγμή
της ζωής μας και να χάνεται, χωρίς να την έχουμε ζήσει; Σαν να είμαστε θεατές,
της ίδιας μας της ζωής; Οι περισσότεροι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους ετούτη
την εποχή, η κατάθλιψη καραδοκεί, και απλώς βλέπουν τα λεπτά και τις ώρες να
περνάνε, χωρίς να μπορούν να κάνουν επί της ουσίας τίποτε για να το αλλάξουν .
Οι επόμενοι μήνες, φίλες και φίλοι
αναγνώστες, ξέρουμε πολύ καλά ότι θα είναι δραματικοί. Για να κάνεις ένα νέο
ξεκίνημα θα πρέπει να πιάσεις πάτο. Και ήδη έχουμε πιάσει. Πρέπει να οπλιστούμε
με αρκετή δόση υπομονής, επιμονής, δυνάμεως, για να προχωρήσουμε. Οφείλουμε να
δώσουμε μία μεγάλη μάχη που θα είναι και η τελευταία. Γι’ αυτό επιβάλλεται να
είναι νικηφόρα. Για τα νέα παιδιά, ρε γαμώ το…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΛΑΧΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου