Ο λόγος για τον διεθνή πασαδόρο (237 συμμετοχές) Βασίλη Κουρνέτα, ο οποίος από τον Ιούνιο του 2009 είναι κάτοικος Νάξου, καθότι όπως λένε και στο νησί «από πού είσαι; Από το χωριό της γυναίκας μου»…
Μπλόκαρα τη πρώτη φορά
Το να βρεις τον Κουρνέτα στη Νάξο δεν μοιάζει και πολύ δύσκολο. Όπως λέει άλλωστε και ο ίδιος «εδώ πλέον με ξέρουν όλοι. Και όχι μόνο οι συγγενείς. Με αναγνωρίζουν στην καθημερινότητα του χωριού και αισθάνομαι την αγάπη τους. Από τον τρόπο που μου μιλάνε, μου λένε καλημέρα το πρωί. Πραγματικά παίρνω πολλά από όλους αυτούς τους ανθρώπους εδώ και νιώθω σαν ένας απ’ αυτούς. Σαν ντόπιος». Το ραντεβού κλείστηκε στο καφέ της Χριστίνας στο Χαλκί και με το … καλημέρα τον βάζουμε να κάνει μία επιστροφή σε εκείνες τις πρώτες ημέρες. Όχι και τόσο εύκολο καθώς την προηγούμενη βραδιά είχε γιορτάσει τα γενέθλια του βλέποντας ποδόσφαιρο και δη την προσπάθεια του Παναθηναϊκού για πρόκριση στο Champions League. «Εντάξει, βλέπω και μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Όλοι άλλωστε έχουμε παίξει μικροί» δεν τον ρωτάω τι ομάδα είναι, δεν με ενδιαφέρει άλλωστε. Έχει φορέσει όλη του σχεδόν τη ζωή τη φανέλα του Ολυμπιακού (έως το 2009) όταν και γνώρισε τι σημαίνει να αλλάζεις φανέλα μετά από 13 χρόνια.. Όμως επιστροφή στη …Νάξο «ναι όπως σου είπα. Είχαμε έρθει με φίλους στη Νάξο το 2000. Όταν είδα το νησί μπλόκαρα. Στο μυαλό μου είχα την εικόνα από τα τυπικά Κυκλαδονήσια. Δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα αλλά μετά όλα άλλαξαν. Όταν γνώρισα την ενδοχώρα, τα χωριά στην ορεινή Νάξο και τις παραλίες της δεν είχα κανένα λόγο να δω κάποιο άλλο νησί. Ε, ήταν και η Μαρία, οπότε…»
Ιδανικό πακέτο
Ευτυχώς, η Μαρία Μαμουζέλου δεν μας ακούει. Όμως, ο Βασίλης δεν έχει τέτοια προβλήματα. Αγάπησε τη Νάξο χωρίς τη Μαρία, με τη Μαρία όμως όπως αποδεικνύεται τη λατρεύει πλέον. «Συνδυάζει τα πάντα αυτό το νησί αλλά δεν έχει καμία σχέση με την λογική των άλλων νησιών στις Κυκλάδες. Καταπληκτικά ορεινά χωριά, όπως το Χαλκί που είναι και το σπίτι της Μαρίας, το πανέμορφο Φιλώτι ή την μοναδική Απείρανθο. Και βέβαια είναι ένα νησί που συνδυάζει κάθε μορφής τουρισμού: είτε να χαλαρώσεις, είτε να ξεφαντώσεις. Το θεωρώ ως το ιδανικό πακέτο. Για τις θάλασσες ή τις παραλίες ότι κι εάν πω νομίζω ότι είναι λίγο και ίσως δεν είμαι και ο πρώτος που θα πει καλά λόγια. Και ως νησί είναι ιδιαίτερα προσιτό και η φιλοξενία είναι καταπληκτική. Ίσως γιατί ακόμη εδώ στα ορεινά χωριά ο τουρισμός δεν έχει γίνει τρόπος ζωής. Με τιμούν με την φιλοξενία τους αυτοί οι άνθρωποι και τους αγαπώ πολύ»
Αυτοί που ξέρουμε
Υπάρχουν όμως αρνητικά σημεία στη δεύτερη πατρίδα του; «Κάτσε να σκεφτώ» δηλώνει και πίνει μία γουλιά καφέ. Άλλωστε είναι και πρωί. «Θεωρώ ότι δεν έχει εκμεταλλευτεί όσο πρέπει την δυναμική της, τις ομορφιές που έχει ως νησί. Τις πρώτες ύλες της. Θεωρώ αδιανόητο να μην έχει αεροδρόμιο ικανό να φιλοξενήσει πτήσεις τσάρτερ. Ίσως όμως να είναι και για καλό γιατί δεν θα αλλοίωνε σε τόσο μεγάλο βαθμό την νοοτροπία των ανθρώπων του νησιού. Όμως λίγο περισσότερο εκμετάλλευση θα ήταν προς την θετική κατεύθυνση. Με χαλάει όταν φτάνω στη Πάρο με το πλοίο και όλοι σχεδόν κατεβαίνουν στην Πάρο. Αλλά ίσως να είναι και για καλό. Μένουμε αυτοί που ξέρουμε. Όλα αυτό το σκηνικό πάντως δεν μου κάθετε. Ίσως να χρησιμοποιήσουν λίγο περισσότερο την προβολή, διαφήμιση. Πάντως, όλοι οι γνωστοί μου που έχουν έρθει στη Νάξο έχουν ξετρελαθεί με τις ομορφιές της, δηλώνουν ότι θέλουν να ξανάρθουν και αυτό αποδεικνύει ότι εάν αξιοποιηθεί θα εκτιναχθεί» . Εάν μάλιστα, λειτουργούσε ως πρεσβευτής, τότε θα μπορούσε να είναι ο ιδανικός για τη θέση αυτή «τι να τους πω; Ότι έχει καταπληκτικό φαγητό, ότι θα μπορούν να κάνουν εκδρομές για να ξεφύγουν και να χαλαρώσουν και να λειτουργήσουν ως … εξερευνητές κι αυτό γιατί η Νάξος έχει ομορφιές που τις ανακαλύπτεις μόνο ψάχνοντας».
Υγιής ομάδα η Σύρος
Και με δεδομένο ότι η δουλειά του πλέον βρίσκεται περίπου μιάμιση ώρα απόσταση από το νησί της γυναίκας του είναι λογική η ερώτηση «θα έμενες εδώ στη Νάξο;» ερώτηση που προφανώς δεν τον έπιασε απροετοίμαστο καθώς δήλωσε «όχι, δεν θα απέκλεια κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα μου είναι η δουλειά μου και το γεγονός ότι είναι δύσκολο να συνδυαστεί ακόμη και εάν τελειώσω την καριέρα μου που δεν είναι και μακριά. Όμως, δεν θα με χαλούσε κάτι τέτοιο. Και να σου πω; Σαν προοπτική υπάρχει στο βάθος του μυαλού μου, υπάρχει άλλωστε και η Μαρία και συν τοις άλλοις όλα θα ξεκαθαρίσουν τα επόμενα τρία ή τέσσερα χρόνια». Και περνάμε στο κεφάλαιο Σύρος… « Από τη στιγμή που πλέον ζω 2-3 μήνες στη Νάξο ήταν πολύ πιο εύκολο να πω ναι στην προοπτική να παίξω στη Σύρο. Από εκεί και πέρα, η Σύρος αυτή τη στιγμή έχει την πιο υγιή ομάδα στην Α1 κατηγορία. Είναι άνθρωποι μετρημένοι, ξέρουν τι θέλουν και κυρίως πώς να το κατακτήσουν. Και βέβαια όταν έχεις κάνει το βήμα να αφήσεις τον Ολυμπιακό μετά από 13 χρόνια, κι έχεις απομυθοποιήσεις μία κατάσταση, όλα τα άλλα βήματα είναι πολύ εύκολα. Θεωρώ άλλωστε ότι το μέλλον του βόλεϊ είναι στην επαρχία. Όπως όλα έδειξαν οι μεγάλες πόλεις δεν αντέχουν περισσότερες από τρεις ομάδες. Και σίγουρα η επαρχία διψάει για αθλητισμό, για βόλεϊ. Η Σύρος, η Νάξος έχουν την πολυτέλεια αυτή τη στιγμή να διαθέτουν ομάδες σε πολύ υψηλό επίπεδο και θα πρέπει να το εκμεταλλευτούν για να δημιουργήσουν τον δικό τους πυρήνα. Αυτή τη στιγμή οι πλειοψηφία των παικτών βόλεϊ θέλει να παίξει στη Σύρο. Έχουν ζυγίσει τις καταστάσεις και βλέπουν ότι υπάρχει εκεί μία σοβαρή διοίκηση που λέει ότι θα κάνει πέντε πράγματα και θα τα κάνει. Όχι έξι ή 10 αλλά τα πέντε που λέει θα τα κάνει. Και αυτό άλλωστε θέλει ο αθλητής. Να νιώσει ότι αυτό που του λένε γίνεται. Έως σήμερα το 90% των υποσχέσεων που έχουν πάρει από διοικούντες στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη αποτέλεσε φούσκα. Οπότε; Γιατί όχι λοιπόν στην Σύρο»
Κοιτούν τους αριθμούς
Πως μπορεί ένας αθλητής ή αθλήτρια να έρθει στη Νάξο ή τη Σύρο; Ο Βασίλης Κουρνέτας ξεχωρίζει τη διαφορά ανάμεσα στο γυναικείο και το ανδρικό βόλεϊ αν και όπως υποστηρίζει σε μερικά χρόνια, όχι πολύ μακριά όλοι θα κινούνται στην ίδια, ερασιτεχνική, νοοτροπία όπου το βόλεϊ θα είναι περισσότερο χόμπι «Οι γυναίκες δεν λειτουργούν σε επαγγελματικό επίπεδο. Άρα για να έρθουν στη Νάξο θα πρέπει να αφήσουν ενδεχομένως τη δουλειά τους. Επομένως δίκαια ζητούν περισσότερα χρήματα. Είναι δύσκολο να αφήσουν το σπίτι τους ή την δουλειά τους στην Αθήνα και να έρθουν στη Νάξο. Εντάξει μπορεί στην Αθήνα να έχουν βιώσει το κόψιμο του ρεύματος στο σπίτι γιατί η διοίκηση δεν το πλήρωσε αλλά μπορεί να δουλεύουν έξτρα. Εδώ είναι όλα διαφορετικά. Εάν δεις σήμερα οι ομάδες της Θεσσαλονίκης είτε στους άνδρες είτε στις γυναίκες επιλέγουν παίκτες, παίκτριες από την ευρύτερη περιοχή ώστε να γλυτώνουν τα έξοδα του σπιτιού. Και σε μία εποχή που πλέον όλοι κοιτούν τους αριθμούς, το μπάτζετ είναι λογικό ότι αυτά τα φαινόμενα θα υπάρχουν»
Αιμοδότες τέλος
Ποιο είναι το επιθυμητό μοντέλο για την σημερινή κατάσταση στο βόλει και τον αθλητισμό; Ο Κουρνέτας επιστρατεύει ακόμη και την εμπειρία του στην Ρωσία για να τονίσει «Δυστυχώς οι ήρωες, οι αιμοδότες τελείωσαν για τον αθλητισμό. Γιατί πολύ απλά στο μπάσκετ ή το βόλεϊ περισσότερο αιμοδότες ήταν αυτοί οι άνθρωποι κι όχι χορηγοί. Γιατί να παραμένουν οι Αγγελόπουλοι ή οι Γιαννακόπουλοι, ή άλλοι επιφανείς επιχειρηματίες; Για έναν αγώνα μεταξύ τους; Γιατί να βάζουν τριάντα εκατομμύρια κάθε χρόνο και να κερδίζουν πίσω πέντε; Κουράστηκαν, ξεζουμίστηκαν οι περισσότεροι και πλέον αποχωρούν. Τα λάθη έγιναν όταν οι μεγάλες ομάδες δεν έδωσαν βάση στις ακαδημίες τους ώστε να μπορούν να έχουν παίκτες να βγάζουν από μέσα. Σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει μέλλον στο βόλεϊ. Γιατί τα αγόρια να ασχοληθούν με το άθλημα; Δεν θα κερδίσουν τίποτα. Τα ταλέντα χάνονται από τη στιγμή που δεν υπάρχει σωστή υποδομή και λειτουργία. Και το είδα έντονα στην Ρωσία όπου πήρα πολλά και σημαντικά μαθήματα σε μία χώρα με παιδεία και επαγγελματική νοοτροπία αλλά και με το κράτος να παίζει καθοριστικό ρόλο. Εκεί είδα πόσο σημαντικό είναι να έχεις ακαδημίες, 2ετες ή 3ετες ομάδες οι οποίες λύνουν τα χέρια αλλά και την αξία που έχει ένας ξένος αθλητής εκεί»
Πολλοί από λίγο
Η τελευταία ερώτηση έχει να κάνει με τον Πανναξιακό και το εάν μπορεί να λειτουργήσει ως … σύμβουλο λόγω της εμπειρίας που έχει καθότι βρίσκεται στο παρκέ από το 1988. Πολλά τα χρόνια ε; «με τους ανθρώπους του Πανναξιακού μίλησα αρκετά νωρίς όταν ακόμη αμφιταλαντεύονταν ανάμεσα στην Α1 και την Α1. Τους είπα την γνώμη μου αλλά δεν έχω εμπειρία από το γυναικείο βόλεϊ ώστε να τους βοηθήσω περισσότερο ή πιο εμπεριστατωμένα. Τους είχα πει ότι είναι ρίσκο να πάνε από το τοπικό στην Α1. Όμως πρέπει να κατανοήσουν ότι η Νάξος μπορεί να γίνει ένα πολύ δυνατός μαγνήτης για το Ελληνικό βόλεϊ. Αρκεί να ξέρουν τι θέλουν, να παρουσιάζουν και να είναι ένα νοικοκυρεμένο σωματείο που θα βγάζει υγεία και αξιοπρέπεια όπως έκανε την περασμένη χρόνια. Να μην φουσκώνουν μπάτζετ και απλά να δουλεύουν γιατί μόνο μέσα απ’ αυτό θα αποκτήσουν διάρκεια. Και βέβαια να ρίξουν το βάρος στις ακαδημίες για να υπάρχει ζωή στο σωματείο και το νησί. Εάν τα καταφέρουν τότε θα κερδίσουν το στοίχημα της παραμονής για πολλά πολλά χρόνια. Πρόσεξα ότι στον Πανναξιακό υπάρχει αυτή η καλή δίψα για διάκριση και θεωρώ ότι όλα θα πάνε καλά. Και βέβαια το πιο σημαντικό είναι το νησί να αγκαλιάσει αυτή τη προσπάθεια. Μόνο έτσι λειτουργεί πλέον σωστά μία ομάδα. Και προς θεού. Όσο αφορά τα οικονομικά ας βρεθούν όσο γίνεται περισσότεροι που να δίνουν από λίγα χρήματα. Όχι λίγοι με πολλά χρήματα γιατί κάποια στιγμή θα κουραστούν. Πολλοί επιχειρηματίες από λίγο. Όσο μπορεί ο καθένας. Αλλά να έχει την αίσθηση ότι είναι η δική του ομάδα. Τα δικά του παιδιά. Μόνο έτσι θα μπορέσει ο Πανναξιακός να έχει διάρκεια»…
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΛΙΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου