Μιλάμε φυσικά για το Αλυκό, έναν μικρό επίγειο παράδεισο που εδώ και εβδομάδες βρέθηκε εκ νέου στην επικαιρότητα. Αφορμή στάθηκαν οι καταγγελίες από την περιβαλλοντική Κίνηση Νάξου ότι γνωστοί άγνωστοι πραγματοποιούσαν επιθέσεις στους κατασκηνωτές φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να τους ρίξουν και δυναμιτάκια (!!!) Ενέργεια που έκανε τον γύρο του κόσμου και στιγμάτισε για μία ακόμη φορά την Ελλάδα.
Το ΝΑΤΟ και οι τάφοι
Όμως τι είναι το Αλυκό; Ποιοι μύθοι ή πραγματικότητες το ακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια; Η αλήθεια είναι ότι σήμερα ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματικά γνωρίζουν τι έχει συμβεί σε εκείνη τη περιοχή. Ποια συμφέροντα διακυβεύονται και ποιοι μπορεί να είναι αυτοί που πραγματικά καίγονται ώστε το Αλυκό να μετατραπεί από ένα επίγειο παράδεισο σε ένα αναπτυξιακό σχέδιο που θα αποφέρει χρήματα για λίγους. Στο πέρασμα των χρόνων έχουν ακουστεί ουκ ολίγα. Πραγματικότητα ή μη κανείς δεν είναι σε θέση να το αποδείξει. Στη δεκαετία του 60 μιλούσαν για ασύλητους τάφους μυκηναϊκής εποχής που είχαν δεκάδες κιλά χρυσάφι. Την δεκαετία του 70 για μυστικές βάσεις του ΝΑΤΟ όπου κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει χωρίς την σχετική άδεια. Σήμερα, ουκ ολίγοι περιθωριακοί έχουν βρει καταφύγιο εκεί ενώ και στις παραλίες της αρκετοί ιδιοκτήτες γιοτ ή ιστιοφόρων επιλέγουν το αραξοβόλι. Το πλέον παράδοξο όμως είναι στην ιστορία αυτή η «αδιαφορία» των σύγχρονων κρατούντων είτε αυτοί λέγονται περιφερειακοί σύμβουλοι είτε δημοτικοί. Οι μεν (βλ Περιφέρεια) δεν ασχολούνται και όταν μπορούσαν απλά δεν ήθελαν. Μάλιστα, στην πρόσφατη συνεδρίαση του Περιφερειακού συμβουλίου δεν ήταν λίγοι αυτοί που περίμεναν ότι το Αλυκό θα έμπαινε ως θέμα συζήτησης. Όμως, εις μάτην. Οι δε (βλ Δήμος) απλά νίπτουν τα χείρας του. Ενδεχομένως να κρύβονται και πίσω από το γεγονός ότι έως το 2010 ο χώρος ήταν σε διεκδίκηση και πλέον έχει περάσει στα χέρια του Ελληνικού κράτος με τον χαρακτηρισμό της δασικής έκτασης.
Κατασκηνώσεις
Τον περασμένο χειμώνα φημολογείται ότι έγιναν αρκετές συναντήσεις ανάμεσα στους κατοίκους και κάποιους δημοτικούς παράγοντες με σκοπό την αξιοποίηση της περιοχής. Πως εννοηθεί ο καθένας αξιοποίηση είναι κάτι που παραμένει στη σφαίρα της φαντασίας. Τι αξιοποίηση άλλωστε να κάνει κάποιος όταν ο συγκεκριμένος χώρος έχει χαρακτηριστεί με την …βούλα όχι μόνο Natura αλλά και «απείρου φυσικού κάλλους» και βέβαια με βάση τις νέες διατάξεις κανείς δεν έχει δικαίωμα να χτίσει μακρύτερα από τα 100 μέτρα από τον αιγιαλό… Ποιοι αλήθεια, όμως έχουν την πραγματική ευθύνη για την προστασία αυτού του χώρου που κανείς δεν ξέρει ποια είναι η πραγματική του έκταση. Άλλωστε, από το 1946 έως και το 2006 συνεχώς εμφανίζονταν νέοι ιδιοκτήτες με αληθινούς ή όχι τίτλους ιδιοκτησίας για κομμάτια της περιοχής. Τα σχέδια μπορεί να ποικίλουν, ακόμη και για κατασκηνώσεις ακούστηκε ότι μπορεί ο Δήμος σε συνεργασία με το Δημόσιο να δημιουργήσει αλλά το ζητούμενο είναι να βρεθεί η χρυσή τομή και το περιβάλλον στην περιοχή του Αλυκού να μπορέσει να αναπνεύσει…
Φυτεύουν ελιές
Γιατί αυτή τη στιγμή ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει. Κάθε λογής αυτοκίνητα αλωνίζουν στο δάσος και στις αμμοθίνες καταστρέφονται τα πάντα. Τα τροχόσπιτα κατασκηνώνουν δίπλα στους κέδρους, ρυπαίνουν ανεξέλεγκτα το περιβάλλον με τα σκουπίδια και τα λύματα των τουαλετών τους, προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή. Οι εκχερσώσεις συνεχίζονται χωρίς δεύτερη σκέψη που παίρνουν το εύφορο έδαφος. Λέγεται ότι υπάρχουν ακόμη και αποθήκες είτε με την άμμο είτε με το εύφορο έδαφος το οποίο και μεταπωλείται ή χρησιμοποιείται για τα περιβόλια. Απίστευτες καταγγελίες… Η αμμοληψία μοιάζει να μην έχει τέλος. Το πιο εντυπωσιακό; Σύμφωνα με τους ανθρώπους της ΠΕΚΙΝ υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι φυτεύουν ελιές (!!!) ανάμεσα στους Κέδρους. Ποιος άραγε έχει τόσο διεστραμμένο μυαλό; Και δεν αναφερόμαστε στους ανθρώπους που ξεθάβουν κέρδους με σκοπό να χρησιμοποιήσουν τα ξύλα για τράβες στα κτήρια που κατασκευάζουν. Η σ’ αυτούς που έχουν μετατρέψει τα κτήρια που άφησαν οι βέλγοι επιχειρηματίες φεύγοντας σε αποχωρητήρια ή σπίτια και βέβαια σε απέραντους σκουπιδότοπους. Το χείριστο όλων; Οι χωματερές είτε για μπάζα είτε για σκουπίδια ανάμεσα στο κεδροδάσος. Ακόμη και εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα μπορεί κανείς να βρει εάν ψάξει καλύτερα στην τεράστια περιοχή που καλύπτει ο ορισμός του Αλυκού.
Περιγραφή
Πριν από μία εβδομάδα άνθρωποι που αγαπούν και πιστεύουν στις δυνατότητες και τις ομορφιές αυτής της περιοχής με πρωτοβουλία της ΠΕΚΙΝ διοργάνωσαν μία πολύ όμορφη βραδιά ανταλλάσοντας απόψεις σχετικά με το Αλυκό και αντάλλαξαν απόψεις για την προστασία του. Πολλοί είναι αυτοί που λειτουργούν ως… αυτόκλητοι προστάσεις και ίσως αυτοί να προκαλούν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ανάμεσα στα κείμενα που έκανε όλους τους παριστάμενους να δακρύσουν ήταν η αναφορά του αείμνηστου δικαστικού πάρεδρου του Ειρηνοδικείου Τραγαίας Ιωάννη Βλησίδη, ο οποίος το 1946 περιέγραψε με έναν μοναδικό, γλαφυρό τρόπο τι σημαίνει Αλυκό πιστοποιώντας παράλληλα το δημόσιο και δασικό χαρακτήρα της περιοχής.
«…Εκ της γενομένης κατά την συζήτησιν επί τόπου αυτοψίας προέκυψεν ότι η επίδικος έκτασις υπό το όνομα «Αλυκό», εκτάσεως έγγιστα 3-4 χιλιάδων στρεμμάτων, είναι μεν κατάφυτος υπό αγρίων αυτοφυών δένδρων, εις την ανάπτυξιν των οποίων οργιωδώς ειργάσθη η φύσις, πλην αποτελεί επιφάνειαν, ήτις υπό των κυμάτων και του αέρος διεμορφώθη εις μίαν παμμεγίστην αμμώδη έκτασιν, με ελαφράς ή μεγάλας διακυμάνσεις, σχηματιζομένην ούτω μεγάλην αμμοπεδίαν, διακοπτομένη συνεχώς και συστοίχως υπό πολλαπλών και διαφόρου σχήματος αμμολόφων και ούτω παρουσιάζεται μία έκτασις αγρία μεν εις μορφήν, ευχάριστος δε τη όψει, λόγω της απροσδιορίστου και γραφικής διασκευής της και της πλουσίας βλαστήσεώς της …Η έκτασις αύτη ολόκληρος είναι ενιαία, ομοιογενής, ομοιόμορφος και συνεχής, επ’ αυτής δε ουδέν και εις ουδέν σημείον υπάρχει έστω και το ελάχιστον έργον ανθρωπίνης ενεργείας ή κατασκευής.
Ολόκληρος η έκτασις αύτη, διεκδικουμένη και μη, αποτελεί κοινόχρηστον επιφάνεια εις ήν ξυλεύονται άπαντες οι επιθυμούντες, εγκαθιστώνται εν αυτοίς όλοι οι κυνηγοί μόνοι ή μετά των φορτηγών των ζώων προς θήραν, διέρχεται δι’ αυτής πας τις και οπουδήποτε θελήσει ανεμποδίστως, βόσκουσι τα ζώα των εν αυτοίς άπαντες οι περίοικοι ανεμποδίστως ως επί κοινοχρήστου χώρου…».
Σημαντικές αναφορές
Περιγραφή που όπως όλοι παραδέχονται αποτέλεσε ως σημείο αναφοράς τόσο για την τελεσίδικη απόφαση 301/2004 του Εφετείου Αιγαίου (ανακήρυξη του Αλυκού ως δασική έκταση) όσο και της απόφασης 1417/2010 του Γ΄ τμήματος (Πολιτικές αποφάσεις) του Αρείου Πάγου, με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση αναίρεσης που υπέβαλαν οι καταπατητές (1.3.2006) εναντίον της απόφασης του Εφετείου Αιγαίου. Σημαντικό ρόλο έχουν παίξει και οι Δημήτρης Ανδριέλος και Γιάννης Μαράκης. Δύο άνθρωποι οι οποίοι με το τοπογραφικό τους και τη γεωλογική τους μελέτη ανέδειξαν τις ομορφιές αυτού του τοπίου. Ακόμη και ο Νίκος Λεβογιάννης, πρώην υπουργός και βουλευτής έχει βάλει το δικό του λιθαράκι μέσα από τις σημειώσεις του είτε σε περιοδικά είτε σε τοπικές εφημερίδες ή και μέσα από τα προσωπικά του βιβλία. Όμως οι άνθρωποι που κράτησαν το Αλυκό αλώβητοι από τους καταπατητές ήταν απλοί άνθρωποι της περιοχής (από την Τραγαία ή το Φιλώτι) που αρχικά είπαν όχι στις διαθέσεις των χουντικών οι οποίοι για μία επένδυση ύψους 20 εκατομμυρίων δολαρίων δεν θα έλεγαν όχι στο «σκότωμα» της περιοχής… Και βέβαια οι Βέλγοι δεν ήταν μόνοι τους. Υπήρχαν και Ναξιώτες που τους βοήθησαν, λειτουργώντας ως κερκόπορτα για να μπει κάποιος στον επίγειο παράδεισο του νησιού τους… Και στο τέλος κι αυτοί έχασαν. Οι Βέλγοι δεν ήταν κουτόφραγκοι. Όταν ανακάλυψαν ότι οι συνεργάτες τους τους πρόδωσαν παρουσιάζοντας τίτλους οι οποίοι ήταν έξω από την ευρύτερη περιοχή του Αλυκού, την έκαναν με … ελαφρά πηδηματάκια. Τι κι εάν η Χούντα και ο Μακαρέζος φώναζε; Οι βέλγοι ακόμη και σήμερα όμως διατηρούν μέρος της περιοχής. Ακόμη και σήμερα εμπλέκονται στο ιδιοκτησιακό καθεστώς που μοιάζει με έναν σύγχρονο λαβύρινθο ή με τον γόρδιο δεσμό. Και στην περίπτωση αυτή το …ζητούμενο δεν είναι άλλο από τον σύγχρονο Μέγα Αλέξανδρο. Αυτόν που θα βρει τη δύναμη να κόψει όλα τα άσχημα του παρελθόντος και το Αλυκό με την απίστευτη φυσική του ομορφιά να βρει τις ανάσες που του χρειάζεται. Και το κεδροδάσος να απαλλαγεί από όλους αυτούς που θέλουν να το προστατεύουν αρκεί να το διαλύσουν… Η ΠΕΚΙΝ ετοιμάζεται να προχωρήσει σε κινήσεις που έχουν σχέση με την προστασία, την πραγματική χωρίς ιδιοτελή διάθεση. Αρκεί να μπορούν ελεύθεροι οι θαυμαστές της φύσης να απολαμβάνουν αυτό το μοναδικό δάσος. Οι επόμενες κινήσεις τους έχουν σχέση με τη δημιουργία επιτροπής που θα τρέξει αρκετά ζητήματα… Οψόμεθα.
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΛΙΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου