Η κουβέντα που είχα προ ημερών με τον γραμματέα Πολιτικής Προστασίας, τ. αντιπρόεδρο της Κοινωφελούς Επιχειρήσεως Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων Γιάννη Δρυμαλίτη είχε μπόλικες ερωταποκρίσεις. Κρίνω ότι τα ερωτήματα που έθεσα στον συνομιλητή μου, δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να τα παραθέσω. Κι αυτό διότι, οι απαντήσεις τους όλες έρχονταν σε πρώτο χρόνο. Χειμαρρώδης άλλωστε ο λόγος του Γιάννη Δρυμαλίτη… -Πιστεύεις ότι αυτά που κατά καιρούς δηλώνεις προκαλούν τον θυμό κάποιων;
«Γιατί ποιος μπορεί, Γιάννη Βλαχάκη, να μου αφαιρέσει το δικαίωμα… Πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί που μπορεί ενδεχομένως να έχουν θυμώσει να έχουν το δικαίωμα να μιλάνε, από τη θέση που ο καθένας βρίσκεται … να λέει αυτά που θέλει να πει … και έχουμε τέτοια δείγματα … και να ‘χουν την απαίτηση να μη θυμώνει κανένας … άλλο τόσο ποιος θα μου αφαιρέσει το δικαίωμα να λέω αυτά που θέλω να πω; Δεν βρίζω προσωπικά κανέναν, δεν μιλάω επί προσωπικού για κανέναν, έχω πολιτικό λόγο, έχω πολιτικές ενστάσεις, έχω πολιτικές διαφωνίες. Και έχω το δικαίωμα να τις έχω, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που δούλεψα, αγωνίστηκα δίπλα στο Μανώλη το Μαργαρίτη, θα ξαναγωνιστώ αν χρειαστεί και μου ζητηθεί, γιατί έχω μάθει στη ζωή μου να μην πηδάω από την μια μεριά στην άλλη, ούτε από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, είμαι πιστός πάντα σε αυτόν που κρίνω ότι αποτελεί ‘’το καλύτερο’’, το ίδιο έκανα με τον Νίκο τον Βενιέρη, και για όσο καιρό εκείνος έκρινε και άντεξε να παραμείνει στην πολιτική, στην τοπική αυτοδιοίκηση τουλάχιστον, και είναι ο μόνος που δικαιολογημένα έφυγε πικραμένος και αηδιασμένος, παρέμεινα δίπλα του. Είμαι φίλος του πάνω απ’ όλα. Δεν μου κράτησε κακία παρόλο που τον θύμωσα και το στενοχώρησα πάρα πολλές φορές. Γιατί πίστευα και πιστεύω ότι το να χαϊδεύεις αφτιά, Γιάννη Βλαχάκη, είναι ωραίο, αλλά το να πονάς αφτιά σε κάνει πιο δημιουργικό. Προβληματίζει δημιουργικά…
»Εγώ, προ ημερών είχα μια συνάντηση με κάποιον, μου είπε πράγματα, του είπα πράγματα, δεν κοιμήθηκα τη νύχτα. Μετά τη συζήτηση αυτή αναθεώρησα κάποια πράγματα. Αυτό είναι που λέω εγώ ‘’προβληματίζομαι δημιουργικά’’. Δεν έχω μάθε ούτε να μη χαϊδεύου ούτε να χαϊδεύω.
»Αν κάποιοι θυμώσουν τους συστήνω να προσέχουν να μη θυμώνουν και εκείνοι κάποιους…
»Η αρχή του τέλους για τη συνεργασία μου με την Κοινωφελή Επιχείρηση ξεκίνησε από την συνεδρίαση της 28ης Φεβρουαρίου με αποκορύφωμα την πρώτη και τρίτη Απριλίου στις δυο απανωτές συνεδριάσεις της Κοινωφελούς που δέχθηκα πιέσεις να μην ανοίξω το στόμα μου για οικονομικής φύσεως θέματα και όχι μόνο, κάτι που απέρριψα για να έρθουν στη συνέχεια και να διώξουν δημοσιογράφους και συνεργεία. Πρωτοφανή πράγματα... Επειδή εκδήλωσα την επιθυμία μου, όπως είχα δικαίωμα και υποχρέωση από τη θέση του αντιπροέδρου, να μιλήσω για ένα αντικείμενο που για περίπου τρεις μήνες το ''δούλευα'', συγκεντρώνοντας τα απαραίτητα στοιχεία που έπρεπε όμως να τα καταθέσω στο διοικητικό συμβούλιο. Τι πιο δημοκρατικό; Την άλλη ημέρα χλευάστηκα... Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Μερικοί μέχρι και σήμερα που σου μιλάω δεν έχουν κλείσει ακόμη το στόμα τους. Εφιάλτες έχουν μαζί μου; Γιατί; Ρωτώ ‘’γιατί;’’ Υπάρχει κάποιος που να μπορεί να μου δώσει μια απάντηση;
»Εγώ δεν έχω το δικαίωμα να πω ότι θύμωσα όταν … για να μην ανοίξω το στόμα μου να πω πράγματα τα οποία σήμερα τα εφαρμόζουν στην Κοινωφελή Επιχείρηση… στις 3 Απριλίου του 2011 αναφέρομαι. … όταν τρεις μέρες πριν είχε γίνει συνεδρίαση ενώπιον του προσωπικού - και αυτό είναι σημαντικό, γιατί πρέπει κάποιοι να μάθουν γιατί έφυγα τελικά… Όταν τρεις μέρες πριν, πρωταπριλιά ήταν του ’11, έγινε συνεδρίαση για να δούμε πώς θα προχωρήσουμε και να εγκρίνουμε τους κανονισμούς λειτουργίας της Κοινωφελούς Επιχείρησης και των εργαζομένων, και ότι εργάζονταν οι εργαζόμενοι επί δημαρχίας Μαράκη δεκαέξι, δεκαεπτά και είκοσι μήνες απλήρωτοι έψαχνα να βρουν στήριγμα, έθεσα θέμα. Μέσα σ’ αυτά ήταν φυσικά και οι ορκωτοί λογιστές, οι οποίοι ακόμα δεν έχουν μπει … δεν έχει σημασία…
»Το συμβούλιο μεταφέρθηκε τρεις μέρες μετά. Ποιοι ήταν αυτοί που θα με κάνουν εμένα να μη θυμώσω … ποιοι είναι αυτοί; Είτε είναι αιρετοί αυτοί είτε είναι εργαζόμενοι στο δήμο, πάντως είναι σε γυάλινα γραφεία όλοι τους…
»Τουλάχιστον θα ‘πρεπε να μην έχουν την απαίτηση να μη μιλήσω, να μη πω πράγματα… Πράγματα, ‘’γιατί;’’. Κουτσομπόλευα κανέναν; Θα έλεγα αυτά που πίστευα ότι είναι σωστά.
»Τάχτηκα από τον δήμαρχο σε μια θέση αρκετά σοβαρή. Σε μια επιχείρηση τρομακτικά δύσκολης ροής. Με τρομακτικά προβλήματα. Με απλήρωτους εργαζόμενους για πάρα πολλούς μήνες, με χρέη στο Δημόσιο, στο ΙΚΑ. Έπρεπε να πω πράγματα που είχα διαπιστώσει και που οι προτάσεις μου ήταν σημαντικές. Ζήτησαν τότε να κλείσω το στόμα μου. Την ώρα που ξεκινούσε η συνεδρίαση ζήτησαν να κλείσω το στόμα μου… Άνθρωποι οι οποίοι αμείβονται από το δήμο το έκαναν αυτό. Εγώ, δεν αμείφθηκα από κανέναν. Και ούτε που θα αμειφθώ ποτέ….
»Για ποιο λόγο λοιπόν εγώ να μη θυμώσω τότε και να μη το φέρω αυτό το πράγμα, αυτή την πίκρα μέσα μου;
»Επειδή τότε τόλμησα να πω ότι ‘’κύριοι, εγώ θα πω αυτά που έχω να πω, και το αποτέλεσμα Γιάννη Βλαχάκη, ήταν – αφού δεν μπόρεσαν να μου κλείσουν το στόμα – να κλείσουν τις πόρτες…
»Μερικοί έχουν εφιάλτες μαζί μου. Είναι αυτοί που κάποτε που έβγαινα μπροστά και δικαιολογημένα ήμουν σε μόνιμη κόντρα με τον Νίκο Μαράκη, μου έλεγαν ‘’Είμαστε μαζί σου. Καλά κάνεις’’
»Να με χλευάσουν, να βγάλουν έξω τηλεοράσεις, να πετάξουν έξω δημοσιογράφους, κλείδωσαν τις πόρτες λες κι ήμασταν κρατούμενοι… Είπα τότε ό,τι έπρεπε να πω, αλά το είπα σε κλειστό χώρο. Μέχρι σήμερα δεν έχει ακούσει κανένας τι είπα. Το ξέρουν οι συγκριμένοι που ήταν μέσα … και δεν γραφτήκανε και στα πρακτικά ό,τι είπα τότε… Είναι απλά τα πράγματα. Είπα την άποψή μου, την οποία σήμερα υιοθετούν. Είπα τις απόψεις μου τις οποίες σήμερα, ένα χρόνο μετά, ακολουθούν…
»Ή δεν αντιλαμβάνονται ή έχουν βραδεία αντίληψη ή φοβόντουσαν τότε να ακολουθήσουν αυτά που εγώ τους άνοιγα τα μάτια να ακολουθήσουν ή είχαν χαράξει άλλη ρότα που τους χάλασα εγώ… Δεν ξέρω τι να πω…
»Πετάξανε τους πάντες έξω… Και το αποκορύφωμα; Δέχτηκα επιθέσεις έντονες με αποκορύφωμα την επόμενη μέρα σε χώροι εργασίας, στο Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών, ενώπιον δασκάλων και ενώπιον του εφτάχρονου γιού μου να δεχτώ συμπτωματική συνάντηση με τον προεδρεύοντα – γιατί πρόεδρος είναι μεγάλος τίτλος για να τον προσάπτεις σε μικρούς πολιτικούς ανθρώπους, σε χθεσινούς, σε νεόφερτους … εε, όχι δεν μπορώ να τους αποκαλέσω ‘’προέδρους’’ – να δέχομαι υβριστική, χυδαία επίθεση την οποία κατάπια αμάσητη για το καλό και της Κοινωφελούς και του φίλου του δημάρχου… Το αποτέλεσμα; Την κατάπια, σου ξαναλέω
»Ένα χρόνο δε μίλησα. Παραιτήθηκα, γιατί έχω αξιοπρέπεια. Δεν γίνεται να συνεργάζεσαι με έναν άνθρωπο που σε βρίζει. Και που μονίμως κοιτάει το ‘’εγώ’’ του και την προβολή του. Ο κόσμος ξέρει πια. Η Νάξος είναι μικρή…
»Δεν μπορούσα λοιπόν εγώ να συνεχίσω. Και έκανα μια αξιοπρεπή παραίτηση σε πολύ προσωπικό και φιλικό επίπεδο. Ούτε καν μέσω γραμματέως. Ευτυχώς. Κατ’ ευθείαν στα χέρια του δημάρχου μέσω e-mail…
»Δυο μήνες πέρασαν για να γίνει αποδεκτή… Ευτυχώς έγινε… Τα λέω αυτά με πόνο καρδιάς, γιατί ο δήμαρχος είναι φίλος μου. Τον δήμαρχο τον αγαπώ. Τον στήριξα και θα τον στηρίζω και την επόμενη στιγμή, θέλει δε θέλει. Δεν θέλει να είμαι δίπλα του φανερά; Θα είμαι πίσω από την πλάτη του. Θα είμαι ο ψηφοφόρος του, θα είμαι ο υποστηρικτής του. Δεν κάνω πίσω εγώ. Τους καλούς ανθρώπους, τους υγιείς, τους ανθρώπους που πονάνε τον τόπο και αγωνίζονται για το καλό του τόπου, εγώ δεν κάνω πίσω. Και όλα αυτά τα μιάσματα της πολιτικής τα οποία σήμερα είτε αιρετά είτε μη αιρετά απολαμβάνουν θέσεων, αν δεν ήταν ο Μανώλης ο Μαργαρίτης, θα τους γνώριζε μόνο η γειτονιά τους.
»Κουνιούνται όλα αυτά τα μιάσματα γιατί ένας Μαργαρίτης πήρε ένα συνδυασμό αι τον ξεκίνησε μόνος του μαζί με κάποιους ήρωες μαζί του, που σήμερα μερικοί από αυτούς είναι σε θέσεις, εγώ που ήμουν δίπλα του από την πρώτη στιγμή δεν είμαι…, εγώ όμως παραμένω στρατιώτης. Ήμουν και παραμένω στρατιώτης. Τα γαλόνια είναι για άλλους, δε είναι για μένα. Εγώ, έχω μάθει να φοράω μπότες φόρμα και να ‘μαι στο δρόμο να τρέχω. Να τρέχω για το καλό αυτού που αγαπώ…
»Τον Μανώλη τον Μαργαρίτη τον πίστεψα τον πιστεύω, και χωρίς αυτόν σήμερα όλοι τους εκεί μέσα θα ήταν σήμερα στις δουλειές τους, και δεν θα προσπαθούσαν να αναρριχηθούν ακόμα και επαγγελματικά μέσα από τη σχέση που έχουν αποκτήσει από αυτόν που τους τοποθέτησε κάπου…
»Ας σεβαστούν αυτόν τουλάχιστον… Εγώ, τον σέβομαι όσο κι αν τον στεναχωρώ. Και ξέρω ότι με αυτά που θα διαβάσει θα στενοχωρηθεί. Και θα έχει δίκιο να στενοχωρηθεί. Και να θυμώσει μαζί μου. Είναι πολύ δύσκολη η θέση μου, Γιάννη. Αλλά κάπου πρέπει κάποια στιγμή να βγαίνεις από … μέσα σου. Κι εγώ έχω μάθει στη ζωή μου, στην τριακονταετή πορεία μου στα πολιτικά, στα κοινά, όπως θες πες το … ξέρεις ότι στα 22 μου χρόνια ήμουν δημοτικός σύμβουλος στο Περιστέρι, ξέρεις ότι έχω μια πορεία σε θέση βουλευτική σε λίστα της Ν.Δ. στην οποία άνηκα και ανήκω, δεν κρύφτηκα ποτέ και από κανένα, δεν έχω υποστείλει ‘σημαίες’’, δεν έχω παίξει ποτέ αμυντικό ρόλο. Ήμουν πάντα επιθετικός (γι’ αυτό είμαι και Παναθηναϊκός)…
»Αν έρθει ένας προπονητής και με κάνει αμυντικό, και με πειθαναγκάσει να ακολουθήσω το δόγμα ότι δια της σιωπής και δια του κουκουλώματος λύνονται προβλήματα, τότε μπορεί να γίνω κι εγώ διαφορετικός. Όσο όμως πιστεύω ότι τα προβλήματα λύνονται δια της επικοινωνίας με τον κόσμο από τον οποίο δεν θα πρέπει κανένας να κρύβεται, θα κάνω αυτό που εγώ νομίζω σωστό…
»Εγώ, δηλώνω κατηγορηματικά: Όσοι με ξέρανε, μην τολμήσουν να με ξαναπλησιάσουν και να διανοηθούν ότι θα δεχτώ παρεμβάσεις σε ό,τι λίγο ή μικρό στη ζωή μου αναλάβω. Και δεν θα σταματήσω ποτέ, και σου απαντώ στην ερώτηση που μου έκανες, αν θα παραμείνω γραμματέας στην Πολιτική Προστασία. Εγώ, ό,τι αναλαμβάνω προσπαθώ να το δουλεύω σωστά όπως εγώ κρίνω…
»Ουδέποτε και σε τίποτα είχα παρέμβαση από τον δήμαρχο. Ούτε προεκλογικά ούτε μετεκλογικά.
»Προεκλογικά, το αποτέλεσμα δικαίωσε τον δήμαρχο Μανώλη Μαργαρίτη, και σε ένα πολύ μικρό βαθμό και εμένα που δούλεψα δίπλα σε αυτή την ομάδα των ανθρώπων που τον στήριξαν… Εάν λοιπόν παραμείνω στην Πολιτική Προστασία – αυτό εξαρτάται από τον δήμαρχο. Ο δήμαρχος με έβαλε εκεί και το ευχαριστώ για μία ακόμα φορά. Ο δήμαρχος αύριο το πρωί μπορεί να με σταματήσει – όσο όμως παραμένω στη θέση αυτή, εγώ θα δουλέψω. Και το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα καλό. Και δεν το λέω εγωιστικά. Πιστεύω σε μένα και στους αγώνες μου και στις προσπάθειές μου. Άλλοι θα πρέπει να προσέχουν και να σέβονται πρόσωπα και πράγματα. Στα μιάσματα που σου προείπα αναφέρομαι.
»Περιμένω την επόμενη μέρα … απαντώ στην ερώτησή σου τώρα … όσο μπορώ πιο ήρεμα … γιατί έχω ένα ελάττωμα: με παρασύρει η πίκρα μερικές φορές … θα σου πω λοιπόν ότι η επόμενη μέρα δεν θα είναι διαφορετική από τη σημερινή. Θα είναι όπως η προηγούμενη…
»Αυτοί που θα αξιολογήσουν αν είμαι ικανός, αν έχω τα προσόντα, αν είμαι έμπιστος, αν είμαι σοβαρός, αν είμαι ακίνδυνος ή επικίνδυνος για τον συνδυασμό – γιατί πολλοί με είπαν επικίνδυνο, πολλοί μου είπαν και εξακολουθούν να το λένε, αλλά μέχρι εδώ ήτανε… δεν χρειάζεται να αναφερθώ ξανά σ’ αυτό το θέμα γιατί έτσι δίνω αξία σε ανθρώπους οι οποίοι το μόνο που άνουν είναι να με κατηγορούν και να με συκοφαντούν λέγοντας ότι ασχολούμαι για να οικονομάω … παρένθεση εδώ, που είπα ότι το ‘’αύριο’’ … τρία χρόνια επί διοίκησης Μαράκη, ως γραμματέας του Πολιτιστικού με πρόεδρο τον δήμαρχο Νίκο Μαράκη … προκαλώ τους πάντες: εάν βρεθεί ακόμα και ένα ευρώ αμοιβή, όχι από μισθό, από τις αμοιβές για τις συνεδριάσεις (παραστάσεις) των 50 και 70 ευρώ που όλοι έπαιρναν και κανένας δεν αποποιήθηκε … ένα ευρώ να έχω εισπράξει εγώ από το ταμείο του δήμου, να φέρουν την απόδειξη και να την δημοσιεύσουν στην πρώτη και την τελευταία σελίδα της Κυκλαδικής και όλων των εφημερίδων … ένα βρεθεί και ένα ευρώ από την μικρή παρουσία μου των τριών τεσσάρων στην Κοινωφελή Επιχείρηση … ένα ευρώ … από μισθοδοσία ή αμοιβή, ένα ευρώ, εγώ θα δεχτώ να φύγω από το νησί … ένα ευρώ, επαναλαμβάνω. Ας βρεθεί ένας από αυτούς να μου πει ότι έχει αποποιηθεί ένα ευρώ από την μισθοδοσία του. Γι’ αυτό λέω: ας ανάψουν ένα κερί, ας σεβαστούν τη θέση που έχουν, γιατί χωρίς τον Μανώλη Μαργαρίτη, σήμερα θα τους ήξερε μόνο η γειτονιά τους, για να μην πω μόνο η οικογένειά τους. Μην πουλάνε ταμπέλες. Οι ταμπέλες δεν σε κάνουν αγωνιστή. Αγωνιστή σε κάνουν τα χρόνια, η πορεία, ο ιδρώτας και το αποτέλεσμα. Εγώ, αυτά, δόξα σοι ο Θεός, στις πολύ χαμηλές δράσεις μου – που κανένας δεν θα μου τις σταματήσει … γιατί εμένα τα κοινά είναι το οξυγόνο μου … αύριο να με πάψουν από τα πάντα, εγώ πάλι έχω να ασχοληθώ. Και θα ασχοληθώ, γιατί δεν έψαχνα ποτέ τη μεγάλη καρέκλα. Ούτε έχω τα προσόντα για τη μεγάλη καρέκλα. Ούτε έχω καβαλήσει καλάμι. Μουρλός είμαι όσον αφορά τον αγώνα. Άλλα καβαλάνε το καλάμι απ’ ό,τι έχει αποδειχτεί.
»Στο ξαναλέω, αφού επιμένεις για την αυριανή μέρα. Η αυριανή μέρα θα είναι η ίδια που ήταν και πριν σου πω ό,τι είπα και θα δημοσιευτεί. Θα είμαι δίπλα σε αυτόν που πίστεψα και που ξεκίνησα σχεδόν μαζί του, πολλούς μήνες πριν ανακοινώσει την υποψηφιότητά του σαν υποψήφιος δήμαρχος. Εκεί θα παραμείνω. Αν τώρα από κάποιους ερμηνεύεται η κάθε μου δημόσια τοποθέτηση σαν αρνητικό στοιχεία ή στοιχείο αποκεφαλισμού ή κοψίματος σχέσεων, δεν θα μου αφαιρέσει το δικαίωμα να είμαι υποστηρικτής ενός ανθρώπου. Εγώ, τον πίστεψα, τον πιστεύω τον δήμαρχο, θα είμαι στο πλευρό του είτε φανερά είτε πίσω από τα φώτα. Ξέρω όμως ότι αν με χρειαστεί και το δηλώνω – γιατί έχουν κυκλοφορήσει και φήμες ότι είμαι σε απέναντι στρατόπεδο …ότι ετοιμάζω … ούτε ετοιμάζω ούτε ετοιμάζομαι … ούτε θα διανοηθεί ποτέ κανένα να πλησιάσει τον Γιάννη το Δρυμαλίτη όσο υπάρχει Μανώλης Μαργαρίτης και να του προτείνει οτιδήποτε… και κράτησε αυτή την κουβέντα… Εγώ δεν ήμουνα ποτέ πουλημένος και ούτε θα γίνω. Δεν πουλήθηκα για να πάρω θέσεις Γιάννη Βλαχάκη, και ούτε θα πουληθώ. Πίστευα και πιστεύω… Πιστεύω στην οικογένειά μου, πιστεύω στους φίλους μου, πιστεύω σε αυτούς που πραγματικά πιστεύω μέσα μου ότι μπορούν να κάνουν και στον τόπο. Και καλό στον τόπο μπορούν να άνουν αυτοί που σου είπα στην αρχή της κουβέντας μας. Σου είπα ότι είναι μακράν οι καλύτεροι, αλλά… Ένα ‘’αλλά’’ που με τρώει. Θες να σου το απαντήσω; ‘’Αλλά’’, θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει κι άλλα, να έχουμε διορθώσει πράγματα, να έχουμε κάνει λίγο καλύτερες επιλογές… Θα μπορούσε να έχουν επιλεγεί πιο κατάλληλοι ώστε να μπορούσε να γίνουν καλύτερα πράγματα.
»Έτσι μιλάω εγώ. Όποιος θυμώσει λυπάμαι δεν πρέπει να μου κρατήσει κακία. Θα πρέπει να μου πει ‘’με στενοχωρείς, Γιάννη, αλλά έτσι σε γνωρίσαμε, έτσι σε ξέραμε, έτσι σου ζητήσαμε τη συμμετοχή, έτσι θα παραμείνεις. Καλώς ή κακώς, αυτός είναι Ο Γιάννης ο Δρυμαλίτης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΛΑΧΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου